Stratumse Heidetocht

Oei, dat was even een heftige domper op een goed gevoel. Ik kwam thuis, sloot de Garmin aan op mijn computer om de track en data van de tocht van vandaag te uploaden en nou staat er helemaal niets op de micro-SD kaart. Niet eens een beschadigd bestand, helemaal niets.

Ik ben eerst maar even gaan lunchen, maar ook nu na de lunch, staat er nog steeds niets op. Alle data weg. En om het verhaal compleet te maken: normaal gesproken heb ik een tweede GPS-tracker bij me. Maar juist vandaag had ik die aan de oplader laten liggen en vergeten mee te nemen. Ik weet gelukkig nog dat de tocht in totaal 44,6 km lang was én ook dat ik gemiddeld 20,9 km/uur gefietst heb. Bij het rustpunt was dat 20,7 km/uur. En hoewel dat flink langzamer is dan mijn Rondje Bikkeltjesbos van afgelopen week, ben ik daar zelf tevreden mee.

Dan even terug naar het begin. Ik had vandaag de keuze uit twee tochten: de Stratumse Heidetocht of de Jumbo ATB Classic in Gemert. Omdat mijn collega Patrick, waar ik in het voorjaar de Crocusrit mee gefietst had ook de Stratumse Heidetocht zou fietsen met twee van zijn fietsvrienden, werd het deze. Ik had Patrick vooraf al even gevraagd welke snelheid zij in gedachten hadden, want ik wist dat zij meestal erg snel gaan. Op de weg had ik ze kunnen bijhouden, in het bos wist ik dat zo nog net niet.
Patrick en zijn vrienden kwamen op de MTB vanuit Valkenswaard en waren al opgewarmd om 9 uur toen we vertrokken, maar ik betwijfel dat het daar aan gelegen heeft. Het ging vanaf de start hard, erg hard, té hard (voor mij dan). Ik vrees een beetje voor de foto (ik heb ze op moment van typen nog niet gezien) van Conny Sinteur want toen we de eerste keer aan haar voorbij kwamen zat ik al een tijdje aan mijn maximum qua snelheid. Maar goed, het was duidelijk dat ik dat niet 45 km vol ging houden. Patrick wilde wel bij mij blijven, maar na 5km heb ik hem door gestuurd om zijn fietsvrienden bij te halen. Ik heb vandaag een prima rit gehad, maar als je continue aan je max moet fietsen en weet dat iemand anders dan langzamer fietst om bij jou te blijven, dan is dat niet zo. Voor ons beiden niet. Ik heb ze nog gezien bij de pauzeplek en begreep van Patrick dat zij uiteindelijk 23 km/uur op de teller hadden staan. Dat lijkt weinig verschil, maar geloof me 2 km/uur gemiddeld sneller fietsen over 45 km doe je niet zomaar. Petje af dus voor de heren.

Maar zoals ik al zei (en daarom baal ik extra hard van het feit dat ik de route en data niet kan nakijken), ik vond het een heerlijke tocht. Het was een mooie tocht, door gevarieerd gebied. We hebben zandpaden gehad waar je een heel licht verzet moest kiezen om vooruit te kunnen blijven komen en waar je de fiets zijn gang moest laten gaan omdat je anders niet door het diepe zand vooruit kon komen. Stukken bos met keiharde grond en wortels waar je goed op moest letten dat je er niet te hard overheen stuiterde, bredere lanen door het bos, stukje over de weg, door heel hoge grassprieten waarbij je het smalle paatje voor je nauwelijks zag, kortom van alles wat. Het weer was schitterend. In Deurne was het nog mistig geweest, maar in Eindhoven scheen de zon, ook al was het met een temperatuur van rond het vriespunt niet warm.

Prettig was ook wel dat ik van tijd tot tijd ook anderen in kon halen, natuurlijk, ik werd ook regelmatig ingehaald door mensen die veel en veel harder gingen dan dat ik deed, maar het liep vandaag (in mijn eigen tempo) veel beter dan tijdens de eerste rit. En hoewel ik niet eens zo veel sneller gefietst heb als toen, maakt het feit dat ik nu niet het gevoel had dat mijn fiets zich als een nukkig paard gedroeg, maar juist het gevoel dat het lekker liep, een wereld van verschil. Had Cor dus toch gelijk. 😉

Oh, en vandaag heb ik gemerkt dat er ook situaties zijn waarbij het wél verstandig is om een tocht juist tégen een andere route uit te zetten. We hebben een klein stukje route gedeeld met een loopwedstrijd (weet niet of het echt een wedstrijd was of ook gewoon een soort toertocht voor joggers). Daar liepen de routes in tegengestelde richting. Niet alleen stond er voor ons eerst een duidelijk bordje met daarop “gevaar!” maar nu konden de renners ons aan zien komen (en schrokken zij niet) en konden we elk een kant van het pad kiezen om elkaar niet in de weg te zitten.

Kortom, prima tocht, volgend jaar komt die zeker weer op de agenda.