Rondje Madison – Waterloo

Bekijk een uitgebreider overzicht op de Garmin website
Totaal: 110,52 km totaal (68.68 miles total)
Duur: 04:15:21
Gemiddeld: 26,0 km/uur (met autopause), max. 58,9 km/uur (16.1 miles/hour avg. with a max. of 36.6 miles/hour)
Hoogtemeters: 436 meter (1,397 ft)
Weer: 6,0°C-16,0°C, Beetje regen bij de start, daarna droog. Heel harde wind (48 km/uur uit het oosten, windvlagen van 65 km/uur).
Omstandigheden: Pittige tocht vanwege de harde wind.
Gereden met: de Trek Madone 4.5

Morgen (maandagochtend) start hier in Madison om 8 uur ’s ochtends de Unleash 2014 conferentie. Met een reistijd van ruim 10 uur is het dan niet handig om de avond van te voren aan te komen. Dus een dag eerder richting Madison gevlogen zodat ik de zondag de mogelijkheid had om aan het tijdsverschil te wennen. De vorige keer dat ik hier was had ik een Trek 7200 gehuurd en twee ritten gemaakt (zie rit 1 en rit 2). Dit jaar wilde ik een racefiets (road bike) huren en een nog wat grotere tocht maken. En toen ik in maart een boekwerk van Trek thuis kreeg en me realiseerde dat de Trek fabrieken hier op fietsbare afstand liggen, was het plan snel gemaakt.

Maar…waar ik de vorige keer perfect weer had, waren de voorspellingen voor vandaag alles behalve perfect. De afgelopen week werd redelijk duidelijk dat het vandaag wel eens de hele dag zou kunnen regenen, koud zou zijn (gevoelstemperaturen van net onder het vriespunt werden voorspeld) én heel hard waaien. Toch had ik afgelopen week maar een fiets gereserveerd en uiteraard alle spullen die ik dacht nodig te hebben (schoenen, kleren, helm, bidon, Garmin, extra stuurbevestiging etc.). Dat was een beetje ook gokken, want de voorspelde gevoelstemperatuur was minimaal zo’n graad of -1°C tot maximaal zo’n 11°C als het niet zou regenen. Toch maar lange fietsbroek, lang shirt én een thermosshirt met korte mouwen meegenomen naast de handschoenen met dichte vingers (en een set met open vingers), de windstopper en uiteraard mijn regenjasje en overschoenen.

Ik had via Strava een route gepland. Het voordeel daarvan is dat je bij Strava de route kunt laten plannen op basis van populariteit van segmenten. Dat zou dus gevaarlijke routes (veel verkeer etc.) moeten voorkomen. Dat ging bijna perfect. Tot bijna op het einde, toen leidde de route me over het Glacial Drumlin Bike Trail. Niet alleen heb je daar eigenlijk een trail pass nodig (en die had ik uiteraard niet, geen idee ook waar ik die had kunnen kopen), maar het is een pad dat uit gravel en soms gewoon harde grond bestaat. Prima voor die Trek 7200 van twee jaar geleden, maar niet voor een Trek Madone 4.5. Maar ja, op dat moment was het laten zoeken van een alternatieve route niet echt handig, dus toch er overeen.

Terug even naar het begin. De route die ik gepland had ging langs de Trek fabriek in Waterloo, van daaruit richting zuiden en dan weer naar het westen, terug naar Madison. Totaal bijna 110 km. Gelukkig bleek de wind vanuit het oosten te komen, dat betekende dat ik het eerste stuk de wind voornamelijk tegen zou hebben en op het laatste stuk in de rug. Zeker bij heel harde wind is dat wel prettig.

Op zondagochtend (b)leek het weer zich nóg beter aan mijn plannen aangepast te hebben. Er kwam ’s ochtends eerst een pittige regenzone over, zo bleek uit de radarvoorspelling. Maar daarna zou het de rest van de dag droog moeten blijven. OK, op weg naar Machinery Row Bicycles voor de fiets. De mensen daar waren heel vriendelijk, maar het was duidelijk dat ze bij dit weer niet echt verwacht hadden dat iemand een racefiets kwam huren. Na het afstellen van de fiets, op verzoek voorzien van SPD-SL pedalen, en netjes compleet met basic snelheidsmeter (ik had mijn Garmin 800 ook bij me voor op het stuur) en zadeltasje met multitool, 2 binnenbandjes, CO2 cylinders) ging ik op weg. In het begin nog met regenjas aan. Het regende de eerste 10 minuten namelijk nog, daarna werd het droog, maar met de hard wind was het regenjasje niet overbodig. Het volgen van de route aan de hand van de Garmin was niet moeilijk. De wegen waren niet té groot en druk. Maar snel ging het uiteraard niet.
Mijn mazzel was nog wel dat de route steeds in noord-oostelijke richting ging. Daardoor was de wind net iets minder hard op kop.
De auto’s gingen in het algemeen met een grote boog om me heen, was maar goed ook, want ze horen aankomen was bijna onmogelijk door de hard wind van voren. De weg was over het algemeen van een kwaliteit waardoor de wegen in België opeens perfect onderhouden gaan lijken. Wel was ik blij dat ik vandaag niet op de fiets naar mijn werk onderweg was, want over de dik 35 kilometer deed ik maar liefst 1 uur en 38 minuten. Een gemiddelde dus van 21,6 km/uur.

Van de andere kant: ik moest hard werken, maar het was niet alsof ik pijn aan het lijden was op de fiets. Eigenlijk vond ik dat stuk gewoon wel goed gaan. En ik wist dat het uiteindelijk ook zo zou worden dat ik de wind in de rug zou krijgen. Diezelfde harde wind.

Aan de Trek fabriek is aan de buitenkant niet veel te zien. Ik wist dat er op zondag geen rondleidingen waren, dus het bleef even bij een pauze, een foto en daarna ging het weer verder. Na Waterloo dacht ik dat het allemaal een stuk gemakkelijker zou gaan qua fietsen. Maar daar had ik me toch wel een beetje in vergist.
Tégen de wind in fietsen is zwaar, met de wind mee heerlijk, en er schuin op of met de wind schuin mee is daar een variant op. Maar met de wind vol van opzij, door een open veld heen, aan de rand van een weg die je deelt met auto’s. Dat is doodeng. Ik heb een aantal stukken weg meegemaakt die precies in zuidelijke of noordelijke richting liepen en waar de wind in het veld pal op stond. Er zat dan niets anders op dan letterlijk tegen de wind in gaan hangen en tegen te sturen om te voorkomen dat ik van de weg af geblazen zou worden. Elke wijziging in de windstroom, een huis, een paar bomen/struiken of een auto die van de tegenovergestelde kant passeerde zorgde voor een wijziging in de druk waar ik voor moest compenseren.
Ik kan het met woorden nooit zo beschrijven als dat het voelde. Ik wist dat ik gewoon door moest blijven fietsen, langzamer fietsen, voet uitklikken, het zou de balans alleen maar verstoord hebben. Maar het waren een aantal enge momenten. Natuurlijk, zeker na de ‘knik’ naar het westen ook afgewisseld door de nodige stukken die wél lekker de juiste kant op liepen. Stukken waar je zonder moeite 40 km/uur kon fietsen. Heerlijke stukken dus.
Dat het ook voor de Amerikanen hard waaide bleek wel toen ik in Cambridge bij een tankstation stopte voor wat water, een blikje cola voor de suiker en 2 nieuwe repen. Twee verschillende automobilisten die er waren komen tanken en die me zagen staan vroegen me of het een beetje te doen was met de wind. Een derde die geïnteresseerd naar de fiets kwam kijken bleek zelf bij Trek te werken. Hij deed “custom paint jobs”, ook hij vond 60+ mijl met dit weer wel erg ver.

Ook grappig: bij het tankstation hadden ze ook repen van “Powerbar”, een van de merken repen die ik anders ook koop. Maar eentje met pindakaas en chocolade had ik nog niet eerder gezien. Dus die ging me Madison_PowerBar e voor onderweg.

Nog een voorbeeld van het gegeven dat “de techniek ver is gekomen” (zie ook deze post) was toch ook wel dat ik tijdens de tocht even naar huis belde. Als ik dat zou doen als ik weer in het hotel was, dan zou het te laat op de avond zijn (7 uur tijdverschil). Daarvoor gebruikte ik de via Explora gehuurde Nexus 5. Daar had ik Skype op geïnstalleerd en omdat ik een Skype Pro-account heb kan ik gratis bellen naar vast nummers in Nederland. Ik heb 20 minuten zonder problemen met prima geluidskwaliteit kunnen bellen via Skype, via een mobiele (3G of 4G weet even niet wat hij daar aangaf) verbinding, op 7.000 km van thuis. Technisch begrijp ik dat het kan, maar het blijft met toch nog af en toe verbazen dat het gewoon allemaal werkt.

En zo kwam ik na iets meer dan 110 kilometer weer aan in Madison. Net op tijd. Voordat ik naar binnen ging zag het er al heel dreigend uit en toen ik schoenen stond te wisselen en we het papierwerk in orde maakten (creditcard-slip voor borg terug etc.) kwam er weer een stevige bui over. Gelukkig ook deze redelijk tijdelijk zodat ik toch weer droog naar het hotel kon lopen.

Conclusie: hard werken, lekker fietsen, af en toe spannend. Wisselende omgeving gezien die nog erg grijs en bruin was en zonder heel veel voorjaarsgroen. Mooie huizen, lelijke huizen, vervallen huizen gezien. De Trek is een prima fiets, ook deze heeft wat liefde nodig, opschakelen en afschakelen in de middelste versnellingen ging niet altijd even goed en de ketting kon wat smeermiddel gebruiken. Prettig om te merken dat ik me ook op een voor mij onbekende fiets weet te redden. Beter nog: dat ik me er op weet te amuseren.

Inmiddels is het in Nederland al weer bijna ochtend, hier is het half 10 ’s avonds. Vanavond op tijd naar bed, want morgen begint het hier allemaal. Met een volle dag tot ’s avonds aan toe. En op dinsdag mag ik tijdens de show and share ook aan de slag. Truste!