Friese Elfsteden Rijwieltocht 2012

Op het ijs is het de tocht de tochten, op de fiets had ik er tot Pinksteren vorig jaar nog nooit eerder van gehoord. Terwijl hij toen ook al 99 jaar bestond. Toen, vorig jaar, was het nat en koud en hadden de deelnemers het zwaar, zo was ook aan de tweets af te lezen. Ik weet ook niet meer wie het was die me via Twitter vroeg of het niet iets voor mij was. Ik had mijn racefiets toen nog geen drie maanden en het aantal tochten van boven de 100km was op de vingers van één hand te tellen. Maar toch heb ik toen de website opgezocht en voor de zekerheid 15 december 2011 in mijn Outlook agenda gezet. Dat was de dag dat de open inschrijving voor de tocht van 2012 open zou gaan. Maar eigenlijk vond ik 240km op één dag toen nog wel heel erg ver.

Eind november zag ik die notitie weer staan en toen was het tijd om ook met de rest van het gezin te overleggen. En uiteindelijk is besloten om me in te schrijven en dan met zijn vieren er een lang Pinksterweekend in Friesland van te maken. Het bleek ook maar goed dat ik niet langer dan nodig getwijfeld heb, want de inschrijving die op 15 december om 8:00 uur open ging, ging op 16 december om 18:00 uur weer dicht. Alle 15.000 startbewijzen waren verkocht.

Om meteen maar even met het einde te beginnen (voor wie niet het hele bericht wil lezen): zoals je aan de afbeelding hier bij het bericht kunt zien, heb ik de tocht inmiddels volbracht. Het is met afstand de mooiste toertocht die ik in mijn leven tot nu toe gemaakt heb. Ik kan me helemaal voorstellen dat er mensen zijn die er dusdanig aan verslaafd raken dat ze hem 10-20-30 keer of vaker fietsen.

Maar wat was ik nerveus. Nee, aan de voorbereiding kon het niet liggen. Ik had in de zeven weken voorafgaand aan de tocht zo’n 1.000km gefietst. Steeds in toertochten van 100km of meer. Dus mijn verstand zei dat het gewoon moest kunnen. Maar, wat nou als ik kramp zou krijgen? Of materiaalpech? En hoe zou het zijn met die beruchte wind die in Friesland altijd van de verkeerde kant zou komen?

Ook het vooraf al in Friesland in een hotel verblijven maakte het niet gemakkelijker. Je bent toch een paar dagen uit je normale ritme. Het hotel was prima overigens, heerlijke bedden, dus goed geslapen. We wisten gelukkig een restaurant te vinden waar de kinderen aan de pizza konden en ik aan de pasta. Maar een ontbijt om 8:30 uur ’s ochtends is voor mij een uur of 2,5 te laat. Dus ben ik op zondagochtend eerst nog maar een rondje gaan fietsen en voor de maandagochtend hadden we krentenbollen en chocoladepasta ingeslagen.

Ik was er klaar voor…

(omdat het niet alleen de langste toertocht tot nu toe was, maar ook het langste bericht ooit aan het worden was, heb ik hem in stukjes geknipt, dat is beter voor de snelheid van laden. Je kunt onder aan de pagina bladeren naar de verschillende vervolgpagina’s)