Prudential Ride London – Surrey 100

Bekijk een uitgebreider overzicht op de Garmin website
Totaal: 137,73 km totaal
Duur: 4:40:36
Gemiddeld: 29,5 km/uur (met autopause)
Gemiddelde trapfrequentie: 75 omwentelingen per minuut
Hoogtewinst: 785 meter
Weer: 15,4°C, Regen, je waande je op de set van “Noah”. 😉
Omstandigheden: Lekker, ondanks dat ze voor de veiligheid de helft van de hoogtemeters er uit gesloopt hebben.
Gereden met: de Ridley Fenix Classic

Vorig jaar waren we toevallig in Londen in hetzelfde weekend dat de eerste Prudential Ride Londen georganiseerd werd. het was een initiatief van de stad, met de burgemeester als sterk voorstander, om de belangstelling voor wielrennen, na de Olympische Spelen, een jaar eerder, warm te houden. Het was vorig jaar het hele weekend stralend weer, heel druk in te stad en ook toen was een deel van de straten afgezet voor het reguliere verkeer. Toen ik daar op zondag de rijders binnen zag komen die net 100 mijl hadden afgelegd, wist ik het: in zo’n atmosfeer wilde ik ook een toertocht afleggen.

Meedoen was geen vanzelfsprekendheid. Er waren 24.000 plaatsen die voor een deel vergeven werden aan liefdadigheidsorganisaties terwijl er anderzijds in totaal maximaal 80.000 mensen zich mochten aanmelden. Maar ik werd ingeloot en mocht meerijden!

We besloten er een uitstapje met het hele gezin van te maken dus reden we op vrijdag naar Londen. We zaten in het Premier Inn hotel direct achter The London Eye. Op loopafstand dus van alles. Was wel apart om met de auto tot in hartje Londen te rijden en hem dan bij een valet-service af te geven voor het weekend. Op vrijdagavond bij het ExCeL centrum de inschrijfspullen ophalen. Wel zo verstandig dat ze dat niet op zondagochtend allemaal nog wilden gaan laten doen.

Op zaterdag deden we met z’n vieren mee met de FreeCycle. Van 9:00 tot 16:00 uur was een route van 16 kilometer door het centrum afgezet. Iedereen die wilde kon meefietsen. Omdat het zaterdag stralend weer was, was het ontzettend druk, zowel op de weg als ernaast. Leuk, maar dit keer was het zo druk dat het op sommige stukken meer lopen dan fietsen was.

Omdat we er dicht bij waren én omdat we het alle vier nog nooit eerder gedaan hadden, maakten we ’s middags een ritje in de London Eye (wachttijd was 50 minuten).

Indrukwekkend!

Om vijf uur was het tijd voor het criterium. Met ook twee Nederlandse dames: Roxane Knetemann en Marianne Vos. Mooi aan zo’n criterium is dat omdat de dames minder dan drie minuten doen over een rondje en het criterium 45 minuten duurt, je ze vaak op dezelfde plek aan je voorbij kunt zien komen.

Daarna was het uiteraard tijd om een beetje op tijd mijn bed op te zoeken. Om 5 uur liep mijn alarm weer af. Eerste uitdaging zou worden om op de fiets door de stad bij het Olympisch Stadion te komen van waar we zouden starten. Ik had een route via Strava gepland, maar toen bleek dat er vanuit het hotel nog een paar deelnemers op hetzelfde moment die kant op gingen, heb ik me daar bij aangesloten. Ik vertrouw in een vreemde stad in zo’n geval toch liever op menselijke ervaring dan op een apparaat op mijn stuur. En het was nog gezelliger ook natuurlijk. Ik was netjes om 10 voor 7 op de plek van bestemming, het startvak zou om 7:12 uur sluiten waarna onze groep om 7:42 uur zou mogen vertrekken.

Starten ging, zoals alles, heel gestructureerd. Je had een kleur en een “startgolf” letter en daarbij dan een starttijd. Elk startvak ging op een bepaalde tijd open en weer dicht.
Vanuit de verschillende kleuren werden om de beurt groepen op weg gestuurd. Beetje vergelijkbaar inderdaad met hoe het ook bijvoorbeeld bij de Elfstedentocht gaat, maar dan wat grootschaliger en gelukkig gewoon met een chip op je stuur in plaats van een stempelkaart.

Waar het vrijdag en zaterdag mooi weer was geweest, waren de vooruitzichten voor de zondag wat “minder”. Bertha zou langs komen en flink wat regen en wind meebrengen.
Als gevolg daarvan besloot de organisatie ’s ochtends dat ze de route zouden inkorten. De kortere route was er altijd al voor renners die aan het einde van de dag te langzaam vooruit kwamen, maar nu werd hij voor iedereen ingezet. Gevolg was dat Box Hill en Leith Hill uit het parkoers werden genomen omdat de afdalingen daarvan als té gevaarlijk beschouwd werden.

Het werd gelukkig niet zo erg als het had kunnen worden. Maar heftig was het wel. De regen startte letterlijk 2 minuten voordat ik van start ging en pas na de beklimming van Wimbledon, dus voor de laatst 5 – 10 kilometer heb ik mijn regenjas weer uit kunnen doen. Maar wat een tocht.
Bij de Elfstedentocht moest ik redelijk vaak stil staan omdat het maximaal gemiddelde tempo vastgesteld is op 25 km/uur, veel mensen zich daar ook heel vast aan houden en ook daar de route soms verstopt raakt. Zeker ook vanwege de ouderwetse stempelposten. Hier in London was het gros van de mensen toch wel voorzien van een racefiets. Natuurlijk, het tempoverschil was er ook hier, maar de route was op de meeste plekken ruimschoots breed genoeg om er voorbij te kunnen als je wilde. Soms was een “on your right” gevolgd door een “thank you” nodig om aan te geven dat je er rechts voorbij wilde, maar het was gewoon lekker doorfietsen.
Daar kwam bij dat er eigenlijk altijd wel mensen waren om naar toe te fietsen, ik heb maar een paar keer achter iemand aan gehangen (en dan af en toe wisselen), meestal fietste ik “alleen”, werd ik ingehaald of haalde ik mensen in. En dat geeft een heel apart gevoel en effect.

Het was goed nat. Variërend van regen tot stortbuien waarbij je bijna geen hand voor ogen zag van de regen. Maar eigenlijk had ik het na 10 km al in de gaten: het kon me niks deren vandaag.
Ik had best wel wat zorgen gehad vooraf. Weinig tochten gemaakt de afgelopen twee maanden, op de fiets door een enorme stad naar de start, hoe zou het zijn om over de straten in de UK te fietsen?
Nou, die straten zijn erg wisselend in kwaliteit. En het zorgt er voor dat je erg goed op moet blijven letten. We fietsten over routes die voor auto’s gemaakt zijn. Daar zaten regelmatig stevige gaten in , putten, deksel, en ook heel gevaarlijk: kattenogen in verschillende soorten en maten. Vooral dus ook gevaarlijk bij het wisselen van weghelft.
Maar zo tegen de tijd dat we vanaf het Olympisch Stadium tot in de stad waren, was ik daar wel een beetje aan gewend, dat liep wel lekker. Toen ik ook nog de rest van het gezin op de ongeveer afgesproken plek langs de weg had zien staan (was erg balen geweest als ik hen voorbij was gereden zonder ze te zien), merkte ik dat ik gewoon zat te genieten.
Ik had armstukken, beenstukken en mijn regenjasje aan en het ondanks de stromende regen precies warm genoeg. Bij de klimmetjes was het kwestie van even open gooien van het jasje om de extra warmte kwijt te raken, maar voor de rest bleek me de regen helemaal niets uit te maken.

En ook vandaag voldoende tijd om een lekker deuntje in mijn hoofd rond te laten zingen. Ik zal het liedje niet meer kunnen horen zónder automatisch met plezier terug te denken aan deze tocht door het water.

De wind stond precies goed. We hadden hem tegen toen we de stad uit gingen, maar mee toen we op de terugweg waren. Dat betekende dat ik nog eens flink bij kon schakelen en dan gaan die kilometers extra snel voorbij.
Ook zal het wel uitgemaakt hebben dat ik geen enkele keer lek gereden heb tijdens de tocht. Want dat is toch wel het andere beeld dat me van de tocht bij blijft: overal stonden mensen langs de kan hun band te verwisselen.
En natuurlijk het beeld van mensen die netjes in een rij in de stromende regen staan te wachten om naar de wc te kunnen gaan. Want ook dat ging netjes gestructureerd, kan volgens mij alleen in Engeland. Ik heb wel een paar mensen gezien die toch gewoon langs de kant van de weg gingen, maar waar dat anders regel is, was dat hier duidelijk uitzondering.
Daarnaast heel veel marshals, bordjes die elke bocht die er ging komen aankondigden, marshals die vooral duidelijk aangaven dat we rustig door de komende bocht heen moesten en toch wel de nodige onder gelopen stukken weg. Top was ook dat er toch nog best veel mensen langs de kant stonden. Soms met paraplu, regenjas of andere constructie om droog te blijven. Maar vaak ook in de stromende regen. En toch iedereen die langs kwam aanmoedigen. Niet alleen wie ze kenden, maar iedereen werd toegeklapt, kreeg een “keep on going!” of een “amazing job guys” of andere bemoedigend woord toe geroepen. Super gewoon.

En ondanks dat dit met afstand de natste rit ooit is geweest (zelfs natter dan de Ronde van het Eindhovens Dagblad of de Gert Jacobs Classic), heb ik (daarom?) genoten van de rit. Natuurlijk, het was heel prettig dat het op het einde toch nog even droog werd zodat ik in duidelijk herkenbaar oranje kleuren Londen binnen kon rijden. Maar ik denk dat het me niets uitgemaakt zou hebben.

Wél levert het meteen ook weer een andere vraag op:

Ik weet dat een tocht die heel mooi was/is, niet te herhalen is. Maar ja, het weer was dit jaar heel ‘slecht’ en belangrijker nog: het waren nu maar 86 mijl en niet de volledige 100 mijl met Box Hill en Leith Hill. Slechter dan dit jaar kan het weer volgend jaar eigenlijk niet zijn. Dus eigenlijk wil ik hem graag nóg een keer rijden in de hoop dat we dan wél het hele traject mogen fietsen….
Een plekje bemachtigen kon wel eens een uitdaging worden, maar ik denk dat ik het toch weer ga proberen. De rest van het gezin heeft er in ieder geval geen bezwaar tegen, die is het weekendje Londen goed bevallen.

We zullen het zien…