Gelezen: Ga toch fietsen! [ebook]

Dat was een leuke verrassing. De bibliotheek had een lijst e-books samengesteld voor op vakantie. En niet alleen dat, ze hadden er ook een applicatie (voor iOS en Android) omheen gebouwd waarmee je die boeken kon lezen. Tijdens de vakantie (waarvan de zomervakantie dit jaar van 8 juli t/m 31 augustus loopt): de VakantieBieb. En nog mooier is dat de applicatie niet alleen voor betalende leden van de bibliotheek beschikbaar is, maar voor iedereen die een account aanmaakt. Dus even gedaan. Je kunt die informatie hier vinden

Helaas zat er voor mij niet heel veel tussen, maar één boek trok meteen mijn aandacht. Ik was er al een paar keer door collega’s op gewezen, maar wist niet dat het al als eBook beschikbaar was: Ga toch fietsen van Thomas Braun. Ik heb het gedownload en gelezen (verslonden).  Dus laat ik maar beginnen met de conclusie: het is absoluut een aanrader om te lezen! Zeker als je hem zoals nu, gratis kunt lezen. Maar anders ook.

Het boek was regelmatig een feest van herkenning. Natuurlijk, er waren voldoende verschillen. Ik rook niet, heb geen drankprobleem. Maar ik ben wel anderhalf jaar geleden structureel anders gaan eten (niet minder, anders).  Ik ben ook 43 jaar en 18 kilo lichter dan twee jaar geleden. Thomas was niet veel zwaarder dan dat ik was. Daar waar Thomas zijn eerste ervaringen beschrijft met racefietsverzetten (39-29 of compact 34 of 36) en dan geen idee heeft waar ze het over hebben, heel herkenbaar. Zijn verhalen over langzame koolhydraten, “spieren opeten” en de in eerste instantie enorm lijkende complexiteit van het hele ‘gedoe’ rond eten (blijft ingewikkeld). De overpeinzingen over de vraag of dit nou een midlifecrisis of juist een midlifezegen is (ik ben het met hem eens dat het een zegen is en zeker geen crisis). De discussie over het al dan niet scheren van je benen (scheren!), de niet alleen positieve reacties uit zijn omgeving op zijn gewichtsverlies (heel herkenbaar!). De nieuwe ervaringen bij het rijden in groepen, het afdalen van heuvels (en in zijn geval bergen!) en de bijbehorende angsten. Eigenlijk herkende ik me (naast het negatief zelfbeeld, de drank en het roken) alleen weer niet in zijn angst voor het alleen fietsen. Dat vind ik juist heerlijk en ik maak dan ook lange tochten solo. Maar goed, wellicht heeft hij dan weer wat minder daalangst.

Waar mijn probleem zit, is het gegeven dat het boek hier niet stopt. En met hier bedoel ik bij het punt dat Thomas aan het ontdekken is dat hij fietsen eigenlijk heel leuk vindt. Dat hij het best aan blijkt te kunnen al twijfelt hij nog heel wat af. Dat is het punt zo ongeveer waar ik nu zit. Ik fiets inmiddels lekker en durf voorzichtig ook vooruit te kijken. Anders dan Thomas heb ik namelijk niet gekozen om eerst me te verbinden aan een doel dat ogenschijnlijk onhaalbaar lijkt. Ik bouw rustig op (te rustig?). Vorig jaar eerst wennen aan het fietsen en toewerken naar tochten die wat langer zijn, dit jaar dat wat verder uitbouwen en ja, ook ik wil graag omhoog. Ook ik wil die Mount Ventoux op, ook ik wil de Stelvio beklimmen, Alpe d’Huez een keer op, en dan desnoods ook weer af. Net als Thomas al gedaan heeft.
Voor mij zijn dit nog doelen waar geen concrete data aan hangen. Thomas heeft ze al gedaan en nog méér (getuige zijn nieuwe boek). Hij kan er al op terug kijken. Het was moeilijk, maar het is hem gelukt. En hoewel het dus zou kunnen werken als een geruststelling (“als hij het kan, dan kan ik het ook”) werkt het op mij ook wel een beetje alsof je vooraf het einde van een film al kent. Alsof ik bezig ben met een herhaling van wat hij heeft laten zien dat je ook als veertiger allemaal kan. Maar daarbij heeft hij de lat al best hoog gelegd. Alles minder dan dat lijkt een slap aftreksel van zijn prestatie.
Onzin natuurlijk. Want ik schrijf mijn eigen verhaal. Ik doe niet wat ik doe omdat Thomas dat ook gedaan heeft en ik doe het zeker niet op zijn manier. En niet alleen omdat ik zijn verhaal en zijn boek tot voor kort nog niet eens kende. Natuurlijk ga ik zijn nieuwe boek ook lezen. Gewoon gekocht deze keer (als ebook uiteraard). Niet om tips te krijgen, maar om te zien/lezen hoe zijn verhaal verder verloopt. Om daarna weer verder te schrijven aan mijn eigen verhaal.
Mijn eerstvolgende uitdaging is Diekirch Valkenswaard op 31 augustus. En daarna? Dat zien we dan wel weer. Mijn verhaal, mijn tempo.

En wie weet is dat ook wel de belangrijkste boodschap die ik zelf aan het boek overhoudt: het doet er niet toe wat anderen kunnen, willen of al gedaan hebben. Het gaat om jouw doel(en), jouw vastberadenheid om dat te bereiken en dan gewoon doen.

p.s. Even nog over VakantieBieb. Ik vind het tóp dat de bibliotheek dit voor elkaar krijgt. Mooie manier om mensen aan het digitaal lezen te krijgen. De applicatie zelf is echter best wel basic. Ik miste heel erg de mogelijkheid (die ik in iBooks bijvoorbeeld wel heb) om tijdens het lezen even snel passages te markeren voor gebruik tijdens het schrijven van een bericht als dit. Dat is nou toch juist het mooie bij zo’n ebook: je kunt er in strepen zonder je boek te beschadigen.