Ik moet bekennen dat ik het lang uitgesteld heb. Het lezen van boeken over doping in de wielersport. Sport is vermaak. Doping is slecht. Wielrenners die doping gebruiken zijn slecht en belazeren de boel. Dat is heel gemakkelijk. Als buitenstaander Lance Armstrong 6 keer de Tour de France zien winnen, zónder je druk te hoeven maken over vragen als “wie gebruikte er die dag wel of geen EPO of wie heeft er een bloedtransfusie ondergaan?” is ook veel prettiger.
Er zijn vast nog veel andere (goede) boeken geschreven over dit tijdperk, waarvan het nog maar helemaal de vraag is of dat al voorbij is. Ik hoor graag welke ik persé nog zou moeten lezen, maar De Wielermaffia was in ieder geval voor mij een goede start en een goed overzicht.
Het verteld het verhaal van Tyler Hamilton. Het laat zien hoe het bijna vanzelfsprekend was om doping te gebruiken. Waarom? Omdat je anders gewoon geen enkele kans had om mee te dingen naar de prijzen. Omdat het de enige manier was om dat te kunnen doen waarvoor mensen zoals hij (en Lance en anderen) de rest van het jaar heel hard voor trainden. Want dat wordt ook wel duidelijk uit het boek. EPO, bloedtransfusies, en al die andere prestatieverhogende middelen zijn geen wondermiddeltjes. Ze zouden er niet plotseling voor kunnen zorgen dat ik de Tour zou kunnen winnen. Ze helpen een renner op momenten dat haast onmenselijke prestaties geleverd moeten worden.
Het boek is vlot geschreven en leest lekker weg. Natuurlijk heb je bij dit soort boeken het probleem dat de hoofdpersoon zelf mede-auteur is. Ik heb in zo’n geval altijd vragen in mijn achterhoofd als “wordt er hier nu een straatje schoongeveegd?”. Weet ik niet. Tyler geeft toe dat hij dingen gedaan heeft die niet verstandig waren. Dat hij op sommige momenten keihard gelogen heeft en dat hij daar spijt van heeft. In het boek blijkt duidelijk de wroeging die hij ook tijdens zijn carrière had. Maar dat zijn natuurlijk zaken die niet te controleren zijn. Wat Tyler op zulke momenten dacht of voelde, kan hij alleen aangeven, achteraf met de wijsheid en kennis van nu.
Dat geldt natuurlijk ook voor wat hij over Lance Armstrong verteld. Het wordt verteld vanuit het gezichtspunt van Tyler. Ja, in sommige gevallen op basis van meerdere getuigen (zoals het incident in de bar van het restaurant), maar lang niet altijd.
Ik denk dat het boek me ook aanspreekt omdat het verhaal heel geloofwaardig is. Kijk eens naar wat de renners moeten doorstaan in bijvoorbeeld de Giro of de Tour. Onmenselijk bijna. Kun je het ze dan kwalijk nemen als ze elk hulpmiddel dat ze kunnen krijgen aangrijpen?
Aanrader!
Ook interessant:
