Top Cauberg Challenge

Bekijk een uitgebreider overzicht op de Garmin website, Google is van mening dat de oorspronkelijke track (GPX,  4,03MB) te groot is om weer te geven. De hierboven gebruikte ‘geoptimaliseerde’ track is niet handig om mee te fietsen.
Totaal: 147,98 km totaal
Duur: 05:56:42
Gemiddeld: 24,9 km/uur (met autopause)
Gemiddelde trapfrequentie: 73 omwentelingen per minuut
Hoogtemeters: 2.292 meter
Weer: 13,0°C-26,0°C, Droog met een pittig windje na de middag.
Omstandigheden: Heerlijk fietsweer, maar pittige tocht.
Gereden met: de  Ridley Fenix Classic

Pijn lijden kan heerlijk zijn. Dat bleek vandaag maar weer eens tijdens de Top Cauberg Challenge. Ik heb hem vandaag gereden samen met Guido van Dijk. Het was een route van 150 kilometer met zo’n 2.300 hoogtemeters. Dat zijn er maar een paar honderd meer dan de Omloop Math Salden afgelopen juni. En dat waren 200 km, 50 km meer dus. Zou dus best moeten kunnen. Ik heb vandaag gemerkt wat eigenlijk best logisch is (achteraf): meer hoogtemeters in minder kilometers is zwaarder, niet lichter.

Het leek vandaag wel alsof iemand een kaart van Zuid Limburg had gepakt met daarop aangegeven wat de stijgings- / dalings-percentages waren. Alle straten met 0% (vlak) werden toen tot verboden gebied verklaard en door de anderen werd een lijntje van 150 kilometer getrokken. Natuurlijk is dat niet helemaal zoals de route samengesteld is geworden, en nogmaals, het was een heerlijke route, maar het aantal keren dat de Garmin 0% aangaf was heel beperkt, en áls dat al zo was dat bleek het eigenlijk meer vals plat (naar boven) te zijn.

Guido had het niet gemakkelijk vandaag. Normaal gesproken zou hij de betere klimmer van ons tweeën moeten zijn, maar vandaag viel het hem zwaar bergop. Balen, want het is natuurlijk wel leuk om ook eens als eerste boven te komen, maar natuurlijk niet omdat je fietsmaat zich niet 100% voelt. En er moest nou eenmaal heel wat geklommen worden.
Prettig was dat alle regen vannacht/vanochtend voor de start al over getrokken was. Door de zon die al redelijk snel uit kwam droogden de wegen goed op. Uiteindelijk werd het meer dan warm zat met zo’n 26,0°C. De stevige wind die toen opstak maakte het ’s middags ook een stuk pittiger fietsen. Voor zover de heuveltjes dat al niet deden natuurlijk.

En de route maakte in ieder geval zeker ook de belofte waar dat je op plekken zou komen waar je normaal niet langs kwam. Ik was in ieder geval nog nooit met de fiets tot aan het Drielandenpunt gefietst. We gingen vandaag niet vanuit Vaals, maar vanuit Gemmenich. Lekker.
Nadat we de Kruisberg op gefietst waren, zo rechtstreeks mogelijk naar de Eyserbosweg waren afgedaald en die hadden beklommen, moest Guido helaas besluiten dat de Keutenberg er voor hem vandaag niet in zat. Jammer, maar verstandig aangezien hij, na een afdaling redelijk rechtstreeks door kon steken naar huis terwijl ik rechtsaf maar weer eens aan een klim begon.
Natuurlijk geldt normaal gesproken het “samen uit samen thuis” principe, maar aangezien mijn auto bij de Cauberg stond en Guido in goed genoege doen was om vanaf dat punt over het vlakke naar huis te fietsen, toch opgesplitst.

Dat was mentaal ook voor mij natuurlijk wel even omschakelen. De klimmen van vandaag waren niet echt een probleem geweest, maar bij het afdalen was het prettig geweest om Guido te volgen. Door een aantal lengtes achter hem aan te fietsen kon ik goed zijn welke lijn hij koos, waar het hard kon of juist een stuk voorzichtiger. Dat was heel leerzaam geweest. Maar gelukkig viel dat eigenlijk reuze mee. Het is duidelijk iets wat je gewoon vaak moet doen. Het enige waar ik vandaag eigenlijk van baal is dat mijn maximale snelheid maar 56,7 km/uur was. Dat is bijna identiek aan vorige week (toen 56,9 km/uur). Terwijl ik op een aantal momenten gewoon echt het gevoel dat dat het nog een stuk harder zou moeten kunnen. Maar op de een of andere manier lukt het nog niet. Bij die snelheid kan ik niet meer bij trappen, ook niet op 50×12, doet gewoon niets meer. Het betekent waarschijnlijk dat ik mijn houding moet aanpassen of zo. Nou ja, is iets om aan te werken.

Maar voor mij veel belangrijk was nog één van de resterende beklimmingen van vandaag die ik nu ook alleen zou moeten doen: de Keutenberg. Het bekendere broertje/zusje van de Dode Man weg, die als zwaarder ingeschat wordt, maar die ik al 2x eerder opgefietst ben. De Keutenberg verkeek ik me vorig jaar op en toen moest ik (schande!) een deel lopen. Daar had ik vandaag dus wel graag het wiel van Guido voor me gehad. Nu was het een solo-uitdaging.
De tekst op de klimtijd website beschrijft het eigenlijk gewoon heel goed. Als je afslaat naar de klim, dan gaat het er meteen goed tegenaan. Vandaag stonden er wat wandelaars (o.a. een papa die zijn vrouw en kinderen aan het vertellen was dat er hier veel renners afstapten) en een drie-/viertal andere wielrenners die omhoog wilden. Het is dus een kwestie van schakelen naar het juiste verzet én goed opletten op alle andere weggebruikers. Van het viertal was ik er twee al meteen voorbij, nummer drie wilde de hele weg gebruiken maar zag daar vanaf toen hij mij zag aankomen, nummer vier ging een tijdje op de pedalen voor me uit, maar ook hem ging ik voorbij. Yes!
OK, weliswaar moest ook ik op de pedalen en was ik heel erg blij dat ik sinds gisteren achteren een 12/29 cassette heb liggen (in plaats van de oorspronkelijke 12/25) want als ik ergens die 29 tanden nodig had, dan was het vandaag wel op de Keutenberg.
Maar ik kwam boven. En natuurlijk niet stoppen in het dorp zelf (daar stonden er wel een paar uitgeteld naast de weg) maar door naar boven. Dat gaat met ‘slechts’ 2%-3% naar boven, maar die voel je dan echt wel. Zeker als je dan al ruim 2.000 hoogtemeters en bijna 140km in de benen hebt zitten.
Ik blijf het een k*t helling vinden. Ik ga er ook zeker niet terug tenzij hij natuurlijk toevallig in een toertocht is opgenomen (zoals vandaag), dan weet ik nu in ieder geval dat ik hem moet kunnen hebben.

Na de geruststelling van de Keutenberg was het nog even hard werken tegen de wind in. Maar het einde kwam in zicht. De rotonde boven aan de Daalhemmerweg kwam in zicht, rechtsaf en nog even genieten van die heerlijke afdaling.

Die kan nog een stuk harder want ik heb hier voor een groot deel van de afdaling niet getrapt, ook iets voor een volgende keer.

Onder aan de Daalhemmerweg ging het toen alsnog bijna mis. Ik moest even stoppen voordat ik de Cauberg op kon draaien om een paar auto’s voor te laten. Maar toen ik wilde aanzetten voor de klim leek het opeens alsof ik op drie/vier verschillende plekken in mijn benen kramp zou krijgen. links, rechts, bovenbeen, kuit aan de andere kant, het leek allemaal vast te schieten. Zou ik nu alsnog en voor het eerst vandaag op een helling moeten gaan lopen? Nee! Terug naar het kleinste verzet, rustig aan, goed letten op het niet maken van onverwachte bewegingen en klimmen. Het ging. Ik kwam er!

Tijd voor een heerlijke pastamaaltijd! 🙂

Wil je een dag stevig afzien in Zuid Limburg? Morgen kun je hem ook nog georganiseerd fietsen. Inschrijven kan bij het Holland Casino, niet goedkoop, €22,50 (contant). Maar dat is omdat de gehele opbrengst van de Top Cauberg Challenge ten goede komt aan het Jeugdcentrum in de Roemeense stad Cugir. Je fietst dus voor een goed doel. En anders kun je hem ook hier nog downloaden. Maar hou er dus rekening mee dat het een lekker pittige tocht is! 🙂