Hoe anders dan je gepland hebt kan een jaar lopen? Dit jaar niet naar Hurghada (hoewel we wel al geboekt hadden) en ook niet (ook al geboekt ruim voordat we wisten wat COVID-19 was) naar Nusa Lembongan en Komodo om onder water de Manta’s en boven water de Varanen te zien. In plaats daarvan een aantal maanden thuiswerken, vergaderen achter een beeldscherm, op afstand.
In Nederland mag je dan niet “klagen” of vinden dat je er echt uit moet, maar de muren kwamen inmiddels nogal op ons af. Omdat veel mensen in Nederland dat vonden bleek een weekje Zeeland opeens de hoofdprijs te kosten. Dus toen vakantie binnen Europa toch weer een beetje op gang leek te komen én er betaalbare vluchten vanuit Eindhoven richting Iraklion bleken te gaan én onderstaand filmpje van Dive2Gether duidelijk maakte dat zij er in ieder geval goed over nagedacht hadden, was het besluit uiteindelijk toch nog snel gemaakt: we gingen terug naar Plakias.
Belangrijkste discussiepunt was natuurlijk het vliegen. En daar kan ik me veel bij voorstellen. Het vergt even het omzetten van een schakelaar in je hoofd als je bedenkt dat je iets meer dan 3 uur, met een mondkapje, met een paar honderd anderen in zo’n stalen sigaar gaat zitten. Persoonlijk vind ik de onlangs ingevoerde eis van Griekenland om een negatieve COVID-19 test te kunnen overleggen bij aankomst niet eens zo erg. Natuurlijk, zo’n test is geen pretje, maar ik zou het er voor over hebben. Heen hielden de reizigers zich een stuk beter aan de regels dan terug, ligt niet aan de Grieken, dit waren Nederlanders.
Voor het overige was het alsof we nooit weg geweest waren: de auto stond netjes op ons te wachten op het vliegveld, we hadden (via de duikschool) hetzelfde appartement waar we ook de andere jaren verbleven gehuurd. Alleen de weg er naar toe (het laatste stuk) was nu sinds 2 dagen geasfalteerd. Op de duikschool veel bekende en nieuwe gezichten. En ja, het was allemaal net wat anders. Een elleboog in plaats van een hand of omhelzing. Geen wekelijkse barbecue of uitstapje. Mondkapjes in de winkel en voor de mensen die met de pickup meereden naar de haven of het strand (wij hadden een auto, dus konden zónder reizen).
De duiken waren niet altijd zoals vanouds (en dan op een fijne manier). Meestal werden we met z’n vieren aan een gids gekoppeld zodat we ook plekken konden bezoeken die anders niet op het programma stonden (de Shinaria baai uit, een net wat groter rondje, een rots met murenes) en lekker langzaam en lang. Toen we de vorige keer hier waren, was ik de eerste/enig die 100 duiken gemaakt had, inmiddels hebben we er allemaal al ruim meer dan 200. Dat is niet zozeer een getal om over op te scheppen, het betekent gewoon dat we zelf inmiddels tamelijk vertrouwd zijn met duiken, ook op plekken waar stroming is of als het wat dieper is etc.
Voor wat betreft het onderwaterleven, ja dat is in de Middellandse zee natuurlijk een stuk harder zoeken dan bv in de Rode Zee, op Bonaire of in Indonesië. Maar als je goed kijkt dan kun je het nodige vinden. En, zeker met de Olympus TG6 die we vorige jaar aan de verzameling toegevoegd hebben, zijn er mooie foto’s te maken van heel kleine slakjes of krabbetjes.
En voor het overige was het gewoon fijn om er even uit te zijn, in een andere, maar ook vertrouwde omgeving te zijn. Even verstand op nul, veel duiken, slapen, niet teveel doen. Maar het was gewoon goed om er weer te zijn. Zeker ook nu. En Indonesië? Dat zal even moeten wachten. Volgend jaar zomer is het niet helemaal zeker dat we gegarandeerd 3 weken gezamenlijk vakantie hebben, dus dat moeten we even bekijken. En natuurlijk moet het dan ook verantwoord zijn om er naar toe te gaan. Wanneer we weer naar Kreta gaan? Geen idee, maar dat had ik 4 jaar geleden ook niet.
De foto’s op Flickr worden de komende dagen nog aangevuld met de foto’s die de gidsen van Dive2gether gemaakt hebben en wat “boven water” foto’s. Per duiklog van de 8 duikdagen kun je al de foto’s per dag bekijken..
