De film intrigeerde me vooraf vanwege de bewondering die ook ik gehad heb voor Lance Armstrong. Want zeg nou zelf: waarom zou je indertijd niet vertrouwd hebben op de controles op doping? Waarom zou je niet willen geloven in zo’n topsporter? Ik had inmiddels Koersen in het duister van David Millar gelezen en daar krijg je al een duidelijk, maar ook afgewogen beeld van de stand van zaken binnen het wielerpeloton in die tijd.
Daarom voegde voor mij “The Program” eigenlijk niets toe aan dit beeld. Voor de anderen op de bank die het verhaal nog niet kenden, gaf het een inkijkje in een nog onbekende wereld.
Uit de reviews begrijp ik dat ik eigenlijk “The Armstrong Lie” of anders “Stop at Nothing: The Lance Armstrong Story” had moeten kijken. Ga ik dan alsnog maar doen. Dat is overigens wel een documentaire, geen gedramatiseerde biografie. Wellicht laten die meer dan “The Program” doet, ook wat meer diepgang achter de mens Lance Armstrong zelf zien, of de sport er omheen, want Lance en zijn ploeg waren zeker niet de enigen die “gebruikten”. Kijk maar eens naar het overzicht van de top drie van 1998 – 2012 hiernaast. Dat betekent dat het toch ook niet helemaal een “walk in the park” moet zijn geweest om steeds te winnen. Immers, ook anderen gebruikten doping. Maar sowieso werd me uit het boek van David Millar veel meer dan uit “The Program” de haast onmenselijke ontberingen die professioneel wielrennen met zich meebrengt duidelijk. En dat mis ik haas volledig in deze film.