Rondje Zuid-Limburg

Bekijk een uitgebreider overzicht op de Garmin website
Totaal: 121,67 km totaal
Duur: 04:20:25
Gemiddeld: 28,0 km/uur (met autopause)
Gemiddelde trapfrequentie: 81 omwentelingen per minuut
Hoogtemeters: 890 meter
Weer: 6,0°C-16,0°C, droog, pittig windje
Omstandigheden: Stevige training, ook al was hij wat korter dan gepland.
Gereden met: de  Ridley Fenix Classic

Vandaag was het tijd voor de laatste serieuze training voordat volgende week zaterdag de 250 kilometer en 17 beklimmingen van de Amstel Gold Race (toerversie) op ons wachten. Doel was om met Koene vanuit Maasbree richting Valkenburg te fietsen, dan een rondje in Zuid-Limburg en dan weer terug. Totaal zou dat dan zo’n 200 kilometer training moeten opleveren. Daarbij moesten we er wel rekening mee houden dat het thuisfront van ons beiden ook plannen had vandaag. Thuis zijn om een uur of 4 zou daarom erg op prijs gesteld worden. 🙂

Op tijd vertrekken dus. Daarom ook (en omdat ik 200 km voldoende vond) ging ik met de auto naar Maasbree. Scheelde 2 x 25 km en dus ook 2 x 30 minuten. Van daaruit had Koene een route uitgestippeld richting Valkenburg. Het was een mooie route, die ik in ieder geval nog nooit richting zuiden gefietst had. Niet alleen omdat ik meer vanuit het westen vertrek, maar omdat ik dan meestal de echt kortste route tussen A en B koos, en vandaag werd wel duidelijk dat een kilometer of 5 extra fietsen zo zijn voordelen kan hebben.
Het was niet warm toen we van start gingen. De Garmin gaf 6 °C als minimum aan, ik denk dat dat, zeker door de wind, niet overdreven was. En die wind, die uit het Westen zou zijn gekomen, bleek (zo zie ik op Garmin Connect) uit WZW te komen. Flink aanpoten dus. En dat viel niet altijd mee. Ik merkte dat ik even nodig had om een ritme te vinden. Ik begon me al af te vragen of die Bodypump/Grit combo van gisteren wel zo verstandig geweest was. Komt ook deels omdat ik gewoon een gruwelijke hekel heb aan tegen de wind in fietsen. Maar goed, je wordt er sterker van. Dus toch kop over kop met een aardig tempo richting zuiden. Vanaf Sittard moest ik het kopwerk aan Koene over laten. Die had duidelijk de betere benen en kon de koffie bij het Amstel Gold Race XP in Valkenburg al ruiken. Na 74 km en met 29,8 km/uur gemiddeld op de teller kwamen we daar aan voor een heerlijk stuk abrikozen vlaai en koffie. Na de pauze kwam het stukje werken. Koene had een route door Zuid-Limburg, deels over een van de vaste Amstel Gold Race lussen, deels aangepast van zo’n 50 km uitgestippeld. Daarin zaten de nodige beklimmingen, zoals de Kruisberg, de Dode Man weg, de Eyserbosweg, de Gulpenerberg (oostkant) en de Loorberg. We begonnen uiteraard met de Cauberg, volgende week de laatste klim, nu konden we hem fris naar boven.

Nadat we de  Eyserboschweg beklommen hadden sloegen we links af (in plaats van rechtdoor), onder aan die afdaling keek ik om. Geen Koene. Dat is per definitie een slecht teken, want hoewel ik de zware klimmen sneller naar boven ga dan Koene, is er geen afdaling die hij langzamer dan mij naar beneden fietst. Hij had een lekke band (…). Buitenband gecheckt, geen probleem zo leek het, binnenband vervangen en verder. Na het rondje nog even bij de Amstel Gold Race Xperience bidons vullen, wat extra lucht in de achterband van Koene en op weg voor de 75 km naar huis. Moest allemaal net lukken als de wind niet gedraaid was. Na twee bochten in Valkenburg: pssssssssss.

De achterband van de fiets van Koene liep luidruchtig leeg. Scheurtje in de buitenband. Helaas, nog buiten het seizoen en het leek er op dat er niet snel een buitenband geregeld kon worden. Inmiddels hebben we zowel tips over hoe we het hadden kunnen oplossen als een vervangende buitenband aangeboden gekregen (dank voor beiden!). Maar op dat moment moesten we een knoop doorhakken. We hadden namelijk geen onbeperkte tijd om weer thuis te komen. Dus belde Koene naar huis en zijn we met de auto opgehaald. Balen natuurlijk, we hadden beiden die extra kilometers willen maken. Maar het is niet anders. En het was een geluk dat het zo dicht bij de Amstel Gold Race Xperience gebeurde, want we zijn er dat uur dat we zaten de wachten prima verzorgd.

Volgende week is het natuurlijk een heel ander verhaal. Geen 122 kilometer, geen 200 kilometer, maar 250 kilometer. Geen vlakke rit van 75 kilometer tegen de wind in bij de start, maar dat vind ik niet eens zo erg. Ik heb gemerkt dat je op de plateaus de wind best voelt, maar bij het klimmen of afdalen heb je er minder last van. En ja, een klim doet gewoon pijn. Maar het zijn allemaal relatief korte klimmetjes. Het is een kwestie van je tempo zoeken en niet te veel nadenken. De Loorberg fiets je anders op dan de Dode Man weg en zo moet ik de Eyserbosweg rustig aan beginnen, maar in het bos moet ik gewoon aanzetten en gaan, anders val ik stil. Veel zal natuurlijk afhangen van de drukte en van eventuele regen. Regen bergop is vervelend, regen bij een afdaling is gevaarlijk. En het afdalen als het droog is, daar kan ik inmiddels volop van genieten. 🙂