Nightbike

Bekijk een uitgebreider overzicht op de Garmin website
Totaal: 54,55 km totaal
Duur: 02:22:35
Gemiddeld: 23,0 km/uur (met autopause)
Gemiddelde trapfrequentie: 82 omwentelingen per minuut
Weer: 13,0°C, droog, heerlijk herfstweer
Omstandigheden: Prima omstandigheden voor een nachtrit!
Gereden met: de Ridley Blast 29er
Als ze het voor het uitkiezen hadden gehad, dan denk ik niet dat TWC Asten zich betere weersomstandigheden had kunnen bestellen voor hun eerste Nightbike. Want waar voor morgen en overmorgen storm en regen voorspeld wordt en waar het er lange tijd ook naar uit zag dat we het vanavond niet droog zouden houden, was het tegendeel waar: zo’n 13°C, droog, lekker windje waar je in het bos geen last van had (en die ik gelukkig terug naar huis in de rug had). De armstukken konden al weer uit toen ik van thuis naar de start in Asten gefietst was (10 km enkele reis).

Mijn fiets was voor de gelegenheid uitgerust met wat extra lichtgevende versiering in de vorm van “knaklampjes”

De start was vanuit manege Heijligers in Asten, dat betekende eerste slalommen in het halfdonker door de zand van de binnen hal en daarna buiten over het terrein heen. Ook bij binnenkomst op het einde ging een stukje van de tocht door de hal waar overdag de paarden getraind werden. Eenmaal buiten was het zaak om een groepje te vinden dat een lekker tempo aan had (niet te snel en ook niet te langzaam). Want in het donker rijden is veel prettiger in een groep. Niet alleen heb je dan meer licht met z’n allen, iedereen (behalve de voorste) heeft wel iemand voor zich die hij/zij in de gaten kan houden. Dat kan mis gaan (hij in de blubber, jij ook omdat je zijn spoor volgt), maar geeft ook veel info over wat je kunt verwachten.

Voor het overige is het zaak om goed op te blijven letten. Voor mij heeft het (merk ik) wel iets goeds. Net alsof ik minder nadenk tijdens het fietsen en meer gewoon doe. Een hellinkje zie je pas als hij er is en met iemand voor je en achter je, dan ga je gewoon. Fiets laten “lopen”  en dan komt het wel goed. Hellinkje op, dan had je een paar fietsers voor je al gezien dat er geschakeld moest worden, klein schakelen, blijven fietsen en hup naar boven. Lekker. Daar waar de route over asfalt ging, ging het tempo regelmatig flink omhoog. Maar ja, je wilt die andere lampjes niet laten gaan, en vandaag konden mijn benen dat gelukkig ook gewoon aan. Geen pap in de benen dus.


Had ik tot de pauzeplek een soort van toevallig gevonden groepje waar ik qua tempo goed mee vooruit kwam, na de pauze was ik dat groepje uit het oog verloren. En de twee heren waar ik gelijk mee vertrok bij de pauzeplek bleken toch een slag langzamer te fietsen dan dat ik prettig vond. Dus ging ik solo door. Dat was enerzijds leuk om ook een stuk te doen, maar anderzijds ook een stuk intensiever. Je bent namelijk de enige die het “pad” verlicht en door het bos met klimmetjes, wortels, boomstronken en struiken is het dan een stuk beter opletten.

Natuurlijk had ik graag willen schrijven dat ook dat perfect ging. Maar helaas was dat niet helemaal zo. Terwijl ik eigenlijk wel heel lekker door het donker fietste, was er opeens iets dat er voor zorgde dat mijn voorwiel abrupt stil bleef staan. Ik weet nog steeds niet wat het was, een stronkje, een gat in de grond, maakt ook niet uit. Gegeven was dat het pad op dat moment net iets naar beneden liep, mijn voorwiel stil stond en mijn lichaam nog heel wat momentum over had. Daar moest het iets mee. Resultaat was dat ik over het stuur van mijn fiets gelanceerd werd. Het rare is dat het net voelde als zo’n slow motion scene uit een film. Ik zag mezelf vallen. Gelukkig was op de plek waar ik op de grond smakte alleen bosgrond te vinden.

Oef.

Dan is het onhandig dat het donker is. Maar het licht dat ik had en mijn handen (gewoon voelen) wist ik vast te stellen dat alles dat aan me hoorde te zitten, gewoon nog aan me zat. Geen scheuren in kleren of zichtbare kwetsuren. Ik had een knaklichtje aan mijn gereedschapskoker (die in een van de twee bidonhouders zat) gemaakt en kon die eenvoudig terug vinden. Ook de fiets had geen zichtbare schade. Of dat echt zo is, zie ik morgen bij daglicht.
Na even uitpuffen en een flinke slok drinken uit mijn bidon sloot ik aan bij een groepje dat toen aan me voorbij kwam zodat ik wél weer extra licht voor me had.

Pas bij thuiskomst, toen mijn beenstukken uit gingen zag ik dat mijn linkerbeen een paar flinke schrammen had (als je ze wilt zien, klik maar op de pleister hierboven) en de ribben aan mijn rechterkant protesteren wat heftiger dan anders. Nou ja, geen ernstige schade, ik heb er tijdens de rest van de rit in ieder geval geen last van gehad.

Met de groep ging het daarna weer rap verder. Leuk was dat op een aantal plekken langs de route de buurtbewoners lampjes hadden opgehangen, vuurkorven buiten hadden staan, en zelf ook langs de route stonden om de deelnemers aan te moedigen. Ook werden we bij, ik neem aan een van de sponsoren, door de bedrijfshal geleid, met een kunstmatige heuvel (hellinkje op, trapje af) en slalom. En ook in het bos was er een extra schans opgetrokken. Leuk!

Na zo’n 34 kilometer route kwamen we weer terug bij de Manege waar ook de start geweest was. Ik ben niet blijven borrelen omdat ik nog 10 km terug naar Deurne moest. Gelukkig nu met de wind in de rug. Dat betekende dat het nog mogelijk was om het totaalgemiddelde nog was op te krikken. Dat lukte zodat ik uiteindelijk met 23,0 km/uur rond weer thuis aan kwam.
Dik 3 km/uur gemiddeld sneller dan afgelopen zondag. Kijk, daar kan ik voor mijn gevoel wel mee thuis komen.

Samenvattend: heerlijke tocht, lekkere route, goed verzorgd, perfecte omstandigheden. Apart om weer eens een keer stevig te vallen, is me al lang niet meer overkomen. Ook dat is een teken dat ik in ieder geval niet te behoudend gefietst heb vanavond. Lekker. 🙂