Gelezen: Blijven genieten! [ebook]

Nadat ik het eerste boek van Thomas Braun (Ga toch fietsen!) gratis mocht lezen met dank aan de Vakantiebieb, besloot ik het tweede boek dat hij geschreven heeft zelf aan te schaffen als ebook.

Als positief punt kan ik melden dat ik het boek in één ruk uitgelezen heb. En zoals ik vooraf al begrepen had: Thomas fietst inderdaad maar liefst zes keer de Alpe d’Huez op als onderdeel van Alpe d’HuZes én hij fietst maar liefst 1.200 km over zo ongeveer elke bergtop die Europa kent vanuit Italië naar Valkenburg. Petje af, diepe buiging, ik zal het hem vast nooit na doen. Maar waar ik bij het eerste boek me nog heel erg kon herkennen in zijn worstelingen om het fietsen eigen te worden, vond ik dat hij in dit boek vooral in herhaling valt over zijn snurken, het vreselijke slapen in tentjes, zijn zelfoverschatting en zelfmedelijden. Natuurlijk. Er komen de nodige andere ‘personages’ voorbij in het boek. Bijvoorbeeld in de vorm van Myrthe Brak. Haar inspanningen en doorzettingsvermogen rond Alpe d’HuZes uitgebreid aan bod. Of Ronald Koeman, die hem nooit terug belt als Thomas hem wil strikken als bekende Nederlander voor de Spinning marathon (Spinathon) die ook zij organiseren om geld op te halen voor Tour for Life. Het zal ook wel aan mij liggen hoor, maar het was een beetje vaak “het deed pijn, het was zwaar, het voelde als een onverdoofde besnijding”. Thomas is wat veel met zichzelf bezig. Terwijl je nu, hij is inmiddels toch al een ervaren fietser, juist zou verwachten dat hij ook wat meer in de breedte kijkt. Wat dieper ingaat op hoe je zo’n uitdagingen aanpakt. Hij geeft aan dat hij zelf te weinig getraind had voor Alpe d’HuZes, maar hoeveel was dat dan? En voor Tour for Life? Had er ook wat meer feitelijke informatie in verweven, dingen waar ook de wél fietsrenners iets aan hebben. Ook hier geldt, er wordt zo links en rechts wel naar verwezen, maar als je ooit voornemens zou zijn om de Tour for Life zelf te fietsen, dan helpt dit boek je geen meter verder. Behalve dan waarschijnlijk om je te realiseren dat je ook een beetje in een groep moet kunnen functioneren om daadwerkelijk te blijven genieten. Treffend vond ik wat dat betreft ook onderstaand gesprek op het einde van de tocht:

Nog 51 kilometer. Annelies komt naast me fietsen. ‘Thomas,’ vraagt ze, ‘wat vond jij nou het mooiste moment van de week?’
De vraag overvalt me. We fietsen in een rustig tempo, het is droog inmiddels. ‘Het eerste wat me te binnen schiet is de afdaling naar Alpe d’Huez. Die natuur, zo geweldig. En de zesde etappe, toen was ik top. Fietste ik het hele zootje uit m’n wiel. En… de finish van de zevende etappe, toen ik hoorde dat mijn vriend toch geen kanker had. Aankomen op Alpe d’Huez was ook gaaf. Ik kon wel huilen van vermoeidheid, weet ik nog.’
‘En het ergste?’
‘Die nacht voor de vijfde etappe. Toen ik koorts had en mijn darmen van slag waren. Die nacht vergeet ik mijn leven niet meer.’
Annelies kijkt voor zich uit. ‘En jij?’ vraag ik.
‘Wat ik?’
‘Nou, wat was jouw hoogtepunt?’
‘De groep.’
‘De groep?’
‘Ja, ik heb genoten van de groep. Wat een rijkdom om met deze mensen zo’n loodzware tocht te fietsen. Ik heb zo veel gelachen, zo veel steun gehad als het even niet meer ging, genoten van het samen eten. Voor mij was dat echt een hoogtepunt…

Och ja, waarschijnlijk was het gewoon niet mijn soort boek. Gezien de andere recensies zijn er genoeg mensen die het wel een absolute aanrader vinden.