Deurne-Deurne

Grotere kaart weergeven
Bekijk een uitgebreider overzicht op de Garmin website
Totaal: 147,74 km totaal
Duur: 05:04:15 (07:30:48 onderweg!)
Gemiddeld: 29,1 km/uur (met autopause)
Weer: 5,0°C-11,0°C, De eerste 2 uur en het laatste half uur regen.
Omstandigheden: Stevig wind uit NW richting, dus tweede helft van voren. Pittig door het regelmatige stoppen en lang stil staan.
Gereden met: de Ridley Fenix Classic

Een avontuur is een verhaal waarbij veel mis gaat maar waarbij het niet zo erg is dat het een ramp werd. Deurne-Deurne dit jaar was een avontuur. 🙂
Omdat de Ronde van het Eindhovens Dagblad de 200 km afgelast had, waren Cas en ik vanochtend niet in Eindhoven, maar in Deurne van start gegaan. Daar stond ook een 150 km op de planning en dan gaf ik de voorkeur aan een tocht vanuit mijn eigen dorpje (de 200 km van de Ronde van het ED op de GPS fietsen zag ik niet zitten, dat kan elke dag, hoeft niet persé vandaag).

De tocht duurde wat langer dan dat we vooraf verwacht hadden, maar omdat we hem uiteindelijk wel gewoon uitgereden hebben, was het dus een avontuur en geen ramp.


Toen we vanochtend van start gingen en bovenstaande foto gemaakt werd, was het warempel droog. Dat duurde helaas niet lang en even buiten Deurne stopten we even zodat ik mijn regenjas aan kon trekken (nee, dat doe ik niet al fietsend zoals ik weet dat echte wielrenners kunnen). Daardoor werden we bijgehaald door een groepje renners die een lekker tempo hadden. Het waren de heren van Manders fietsclub. We sloten bij ze aan en gingen samen verder. Helaas hadden de heren erg veel pech. Tijdens de eerste 60 km hebben we in totaal 6 keer stil gestaan vanwege een of meerdere (soms gelijktijdige!) lekke banden. Natuurlijk, je kunt er op zo’n moment als duo voor kiezen om door te fietsen, maar ja, als je de lusten van in een groep fietsen neemt, dan ook de lasten.
Toch besloten we bij de pauzeplek op 60 km om de heren hun weg te laten gaan (ze hadden ook best veel haast) en zelf verder te fietsen, wie weet zouden we ze nog wel tegen komen als ze weer langs te kant stonden. Zulke gedachten en woorden zijn natuurlijk vragen om problemen en inderdaad, 10 km verder had Cas een lekke achterband. Geen probleem, hij had een reserveband bij zich en hoewel wij beiden veel minder ervaring hadden met het wisselen van banden dan zo te zien enkelen van de heren van Manders fietsclub, kwam ook dat (het was gelukkig inmiddels droog) voor elkaar.

Omdat we toch enige tijd stil gestaan hadden waren we inmiddels voorbij gereden door de heren van TC ’t Verzetje uit Deurne. Die kwamen we echter weer tegen omdat een van hun rijders in een bocht onderuit gegaan was. We pikten bij ze aan. Eerst gewoon in de groep, maar er ons na een tijdje door een van de leden duidelijk gemaakt dat we best mee mochten fietsen met ze, maar dan ofwel op kop, ofwel aan de staart. Maar niet ín de groep in verband met mogelijke valpartijen. Tja, vragen of je ook wilt meedraaien met een groep als je mee fietst vind ik logisch, maar als ik alleen voor of achteren mag fietsen, dan kies ik uiteraard voor achteren.
Achter deze groep ging het door tot de helling van de Kelperbrug. Toen reed Cas voor de tweede keer lek. En dat was een iets grotere uitdaging.

Cas had deze fiets namelijk pas gisteren weer terug gekregen. Met nieuwe banden erop, dus dat zou wel snor moeten zitten. Maar hij had maar één binnenband met de juiste ventiellengte in huis gehad en (dus) mee genomen. En ik had wel twee banden bij me, maar met een voor hem te kort ventiel. Daar sta je dan.
Gelukkig had ik het bandje meegenomen met daarop het 06-nummer voor noodgevallen. We wisten niet hoe ver we af zaten van de volgende tussenstop, maar het zag er niet erg bewoond uit. Dus het nummer gebeld. Geen probleem, de bus van Manders Rijwielhandel zou onze kant op komen. Dat duurde echter nog wel even, want hij moest vanuit Deurne komen. Geen probleem uiteraard, wij waren al lang blij met de service! Bij aankomst adviseerde Luuk (van Manders Rijwielhandel) hetzelfde als dat wij eigenlijk ook al geconstateerd hadden: er zat een sneetje in de buitenband, doorrijden op die buitenband kon, maar kon ook voor een derde lekke band zorgen. Dus daarom niet lang getwijfeld: we namen het zekere voor het onzekere en in no time had Luuk er een nieuwe binnen- en buitenband op gelegd. Tja, Übung macht den Meister zeggen ze in Duitsland en eigenlijk ben ik ook wel een beetje blij dat ik die oefening nog niet zo heel vaak gehad heb onderweg. Enne, geen handje-contantje afrekenen langs de weg. Ik mag gewoon komende week even in de winkel langs om de banden af te rekenen. Nog wat extra repen en gel mee en wij konden weer op weg. Prima service! Wel even doorfietsen, want al met al hadden we een uur stil gestaan op deze plek en dan zijn je spieren flink afgekoeld.

Luuk was ook zo vriendelijk om de dames van de volgende stop door te geven dat wij er nog aan kwamen, want voor de 150 km waren wij blijkbaar de laatsten (zo heel druk was het op die afstand niet) en ze hadden de post al opgebroken. Daar nog even bidons bijgevuld, krentenbol gegeten en weer snel verder. Omdat de wind uit het noordwesten kwam, hadden we die op dat laatste stuk regelmatig pal tegen. Of opeens met een flinke vlaag van opzij. Dat was dus stevig aanpoten. En om het verhaal compleet te maken begon het ook nog maar weer te regenen op het einde. Het kon ons niet meer deren, wij gingen door.
Tot op de markt, waar we gelukkig nog lang niet als laatsten binnen kwamen. Veel van de rijders voor de kortere afstanden (“Bij de 35 km gaan ze regelmatig onderweg op een bankje zitten”) waren nog niet binnen, dus er was nog muziek, gezelligheid, drukte en gebak bij de finish.

Ook voor ons lagen er twee exemplaren van de foto klaar die bij vertrek genomen was. Na een lekker stuk gebak gingen we op huis aan voor de welverdiende verse groentesoep die ik de vorige dag gemaakt had. Lekker opwarmen.

Kortom, het was een lekker avontuur met een goed einde. Prima organisatie ook. Dank!

p.s. Cas was vanochtend met de fiets naar Deurne gekomen. Dat was 30 km enkele reis. Die ging hij na de soep ook weer terug. Petje af!

p.p.s. Meest bizarre moment van de dag: Er ontstond een opstopping bij een wildrooster. Blijkbaar was (even voordat wij er aan kwamen) één deelnemer gevallen bij het rooster. Hij stond alweer, geen zichtbare schade, een andere deelnemer bekeek hem op dat moment. Maar een andere deelnemer was met zijn schoen klem komen te zitten in het wildrooster. Hij deed uiteindelijk zijn schoen uit om zijn voet los te krijgen. Hoe hij dat voor elkaar heeft gekregen? Als je erover fietst sowieso niet, maar ook als je loopt staat je voet in de verkeerde richting om er tussen klem te komen zitten (het rooster loopt van links naar rechts). Het zal voor altijd een raadsel blijven vrees ik. 🙂

p.p.p.s. Ondanks de regen heb ik het niet koud gehad. Maar ik had dan wel ook mijn lange fietsbroek aan, lange mouwen en armstukken onder die lange mouwen. Met daar de regenjas overheen was dat heel comfortabel. Cas had een stuk minder aan en had het ook niet koud (en zeker niet meer spek op de botten dan dat ik heb!). Het zou een kwestie van wennen zijn. Toch heb ik in het in de winter niet echt snel koud bij temperaturen die veel lager liggen. Dus waar dat verschil nu in zit?