Bekijk een uitgebreider overzicht op de Garmin website
Totaal: 121,74 km totaal
Duur: 03:51:08
Gemiddeld: 31,6 km/uur (met autopause)
Gemiddelde trapfrequentie: 91 omwentelingen per minuut
Weer: 9,0°C-21,0°C, Droog, beetje wind, 10 km/uur vanuit het zuiden
Omstandigheden: Heerlijk fietsweer, kan haast niet beter!
Gereden met: de Ridley Fenix Classic
Toen Ronald de Moor vanochtend via Twitter aangaf dat hij de bevrijdingstocht in Wageningen ging fietsen, heb ik nog even getwijfeld. Wageningen was maar een kwartiertje langer rijden met de auto dan Olland en dan zou ik 150 km met flinke hoogtemeters kunnen doen in plaats van ‘gewoon’ 110 km zonder noemenswaardige hoogtemeters. Ik besloot toch naar Olland te gaan. Immers de Fietselfstedentocht is al over twee weken en ook dan is het vooral vlak met wind. En ik kon immers altijd kijken of ik vandaag wat harder kon fietsen dan vorige week. Het was rustig bij de start, dus ging ik alleen van start. Voor het eerst zonder armstukken of beenstukken. Het was eigenlijk best goed te doen met een graad of 10 bij de start. Achteraf gezien maar goed ook, want de thermometer op de Garmin op mijn stuur tikte zo af en toe de 20 graden aan. En dan heb je echt geen bedekte benen of armen meer nodig. Ik neem aan dat ik morgen de rode randjes wel zie, want zonnebrandcrème had ik niet bij me.
Ik kwam een eerste groepje tegen, maar dat ging te langzaam, dus ging ik er aan voorbij. Helaas ging het fout toen ik de brug over het kanaal bij Heeswijk Dinter over ging, na zo’n 14 km. Er fietste nog een groep voor me, die ging rechtsaf, ik zag nog net in de bocht dat de pijl linksaf stond, de groep volgde dus niet de toertocht. Ik stak over en ging alsnog links, zag daar een andere fietser die ook de brug af was gekomen links was gegaan en daarna rechts, de Kanaaldijk Noord op. Wat ik toen niet gezien heb is dat er nóg een pijltje stond die aangaf dat ik nog een keer links, dus de andere kant op de Kanaaldijk Noord had gemoeten. Het duurde 3 km kopwerk tegen de wind in totdat ik bij een kruising kwam waar ik geen pijl zag en me realiseerde dat het niet klopte. De man die me volgde bleek inderdaad ook niet de toertocht te rijden, hij ging dus door. Ik zag achteraf dat het nog een geluk is geweest dat ik toen omgedraaid ben, want later kwamen we wél met de toertocht op dat punt voorbij. Had ik die pijl gezien, dan was ik weer over het kanaal heen gegaan en redelijk snel rond geweest. Nu fietste ik de 3 km terug, zag de pijl die ik gemist had en vervolgde de route.
Na zo’n 50 km werd ik, omdat we een paar verkeerslichten die op rood stonden en onhandige bochten hadden gehad, bijgehaald door Cas. Hij had absoluut een lekker tempo aan en samen gingen we verder tot de pauzeplek op, voor mij nu 64 km. Na een welverdiende pauze op het terras in de zon die al een stuk warmer aan het worden was, gingen we verder. Eigenlijk een beetje hopend dat we ook bij een groepje konden aanpikken. Het groepje dat voor ons vertrok ging echter linksaf (voor de 80 km) terwijl rechtsaf moesten voor de 110 km route. Apart was dat in het groepje voor ons iemand fietste in het tenue van de Fietselfstedentocht van vorig jaar. Je zou denken dat die wat meer kilometers wilde maken. Hoe dan ook, één andere wielrenner pikte na de stop bij ons aan en met z’n drieën ging we in aardig tempo verder. Ik kreeg het toen al redelijk wat zwaarder dan de andere twee, vooral ook omdat we meer stukken tegen de wind in hadden en dan is kopwerk pittig. Op een gegeven moment waren we weer de pijlen kwijt. Weer een stukje terug en toen kwamen we twee wielrenners tegen die op een routebeschrijving stonden te kijken. Ook zij waren de weg kwijt, maar met de kaart op mijn Garmin 800 en de tekst van de routebeschrijving wisten we te ontdekken waar we heen moesten. Op het betreffende kruispunt ontbrak 100% de pijl, die hadden we niet over het hoofd gezien.
En toen begonnen 45 km afzien. De heren trokken heftig door. Zelfs met het laatste paar kilometers erbij die ik rustig gefietst heb zat het gemiddeld op die 45 km op 32,2 km/uur. Ik zal eerlijk bekennen dat ik niet mijn deel van het kopwerk gedaan heb, ik was blij dat ik in het laatste wiel kon blijven hangen. Mijn benen schreeuwden regelmatig “waar ben jij in hemelsnaam mee bezig!” maar omdat ik het verschil ken tussen pijn en pijn (als je een spier echt overbelast schiet er bijvoorbeeld kramp in of krijg je pijnscheuten in je bil etc. dat was hier niet het geval) zei mijn hoofd “doorgaan!”. Tegen het einde kwamen de meeste heren uit het groepje in de buurt van hun respectievelijke woonplek, er haakten nog twee wielrenners aan die de tocht op onze pauzeplek waren gestart en die dus nog fris waren en zo kwamen we uiteindelijk weer terug in Olland. Gemiddelde snelheid voor de 122 km die het uiteindelijk geworden waren: 31,6 km/uur gedurende bijna 4 uur.
Oef. Ik weet dat er mensen bezorgd gaan kijken als ik zeg dat het zwaar was en dat het best wel een beetje pijn deed. Maar geloof me, pijn terwijl je dan nog 33 km/uur kunt blijven fietsen is een heel ander soort pijn dan wanneer je stilvalt en niet meer verder kunt. Dat tweede is een teken dat je te ver bent gegaan, dat je iets wilde doen wat je lichaam niet kon/kan. Het eerste geeft een heerlijk gevoel van voldoening, het gevoel van je grens verleggen, van weten dat je goed getraind bent, goed gegeten en gedronken hebt onderweg (anders red je dat niet) en de wetenschap dat je aan kon haken bij een aantal mensen die nog een slag verder zijn dan dat je zelf bent. Tja, ik had ook een motor kunnen kopen en een staart laten groeien. Als dit mijn midlife crisis is, dan doe ik het er voor. 😉
Komende donderdag staan de 125 km van Langeboom – Millingen – Langeboom op het programma, zondag de 100 km van de Moederdagtocht vanuit Liempde of anders de Dorp aan de Rivier tocht vanuit Aarle-Rixtel. De week erna is het al weer Pinksteren en dan staan de 235 km van de Fietselfstedentocht op de rol. Als we dan net zo’n weer hebben als vandaag dan gaat het heerlijk worden. Maar dat duurt nog even. Vandaag was in ieder geval lekker. 🙂