Crocusrit

Bekijk een uitgebreider overzicht op de Garmin website
Totaal: 102 km totaal
Duur: 03:31:25
Gemiddeld: 28,9 km/uur (met autopause)
Gemiddelde trapfrequentie: 74 omwentelingen per minuut
Weer: -2,0°C-+11,0°C, droog, koude start, lekker toen de zon uit kwam, nauwelijks wind al voelde je hem toch wel
Omstandigheden: lichamelijk maar 80%, daarom wat pittiger.
Gereden met: de Ridley Fenix Classic

Het was even een streep door de rekening afgelopen vrijdag. Ik had dit weekend de afstand ten opzichte van de voorgaande twee weken een flink stuk willen opvoeren door vanuit Deurne met de fiets naar Valkenswaard te gaan en terug en zo de afstand van 102 km van de Crocusrit te verhogen naar 163 km. Maar omdat mijn maag en darmen al een paar dagen vervelend doen, ging dat zeker niet gebeuren. Nou viel het op zich ook wel weer mee, het was geen “wc-rol aan het stuur” verhaal (met excuus voor de beeldspraak) en ik had beide nachten goed geslapen, maar ik wist dat ik vandaag niet 100% fit was.
Dus niet te hard van start én het voornemen om ondanks alles toch gewoon elke 30 km wat te eten. Want dat vond mijn maag, net als té diep over het stuur liggen, eigenlijk niet zo heel fijn (drinken hielp gelukkig wel heel goed), maar het is/was wel nodig om de afstand netjes uit te rijden. De eerste 28 km (ik had het eten wat vroeger ingepland) gingen daarom met 28,4 km/uur gemiddeld. Eigenlijk helemaal niet slecht en het verrast me ook hoe gemakkelijk ik inmiddels, ook als ik me niet 100% voel, zo tegen die 30 km/uur kan blijven fietsen. Wel prettig om op te kunnen vertrouwen.
Na 50 km werd ik ingehaald door een treintje van 8 renners die net iets sneller gingen dan dat ik op dat moment deed. Toch even aanpikken en dat was zeker de moeite waard. De volgende 13 km gingen namelijk met snelheden van zo net boven de 30 km/uur en nauwelijks inspanning aan me voorbij. Ik zal bekennen dat ik niet meegedraaid heb in het treintje, maar met 8 personen is het ook niet zo heel gemakkelijk om dat meteen te doen, ze hebben er zelf meer dan genoeg om te rouleren en voordat ze een ‘aanhangwagen’ vragen om mee te draaien ben je toch een stuk verder.
Bij de stop op 63 km (het gemiddeld van het tweede traject was 19,1 km/uur) besloot ik echter om niet te lang te wachten, even sanitaire stop, reep opeten en alleen weer verder. Achter een treintje hangen is leuk, maar ik moest ook gewoon conditie kweken. Dat ging op zich ook best goed tot een kilometer of 80. Toen merkte ik toch wel wat jezelf 80% voelen betekent als je tegen de wind in aan het fietsen bent. Dus maar even braaf een reep gegeten en weer op eigen tempo verder. En weer werd ik opgepikt. Niet door een treintje van 8, maar door 2 renners die ook nu weer net iets harder gingen dan dat ik vooruit ging op dat moment maar niet té veel harder. Aangepikt en hoewel je met twee veel minder uit de wind fietst, was het wel een goede stimulans om het tempo toch weer een stuk omhoog te gooien. Nu deed zich bij een kruising, waar één van de twee verkeerd fietste wel de mogelijkheid voor om ook wat werk in de wind te verrichten.  En zo gingen we met zijn drieën richting Valkenswaard. Totaal gezien niet zo snel als vorige week (28,9 km/uur versus 29,5 km/uur) maar gezien mijn gevoel de afgelopen dagen zeker tevreden.
Fijn ook dat het uiteindelijk toch nog +11,0°C werd, ik kan me niet herinneren wanneer dat voor het laatst was tijdens het fietsen. De start was namelijk nog koud met temperaturen op de fiets van onder het vriespunt. Dan worden je handen (ik had de dunne, dichte handschoenen aan) erg koud.

Vanochtend ook veel tijd gehad om te denken aan Erik Moors. Wie is dat zul je denken? Nou, dat wist ik tot gisteren ook niet. Ik heb hem ook nooit ontmoet of gezien. Maar hij overleed aan de gevolgen van een aanrijding met een tractor. Die aanrijding vond plaats terwijl hij aan het fietsen was.  De tocht vandaag kwam langs de plek van het ongeluk. Niet dat dat uit maakt of dat daar nog iets te zien was. Maar ik moest denken aan de reacties op FOK.nl waar veel reageerders al precies wisten hoe e.e.a. kwam. En ook duidelijk hun mening spuiden over hoe wielrenners een gevaar op de weg zijn of hoe tractoren dat zijn. Er is een man overleden bij een ongeluk. Hij was pas 49 jaar, was getrouwd en had een dochter. Er is een bestuurder van een tractor die de rest van zijn/haar leven moet leven met de wetenschap betrokken te zijn geweest bij een dodelijk ongeluk. En dan lees je reacties als “De gemiddelde amateurwielrenner kennende verbaasd het me niet veel.” of “OPZIJ!!!!! brullen werkte dit keer niet?” en “Die anorexia pootjes denken altijd dat de weg van hen is. Nou leer het maar eens af”.
En ik dacht niet alleen aan Erik Moors, maar ook aan mezelf. Als ik dodelijk zou verongelukken (of een ongeluk zou krijgen dat ernstig genoeg was om op Omroep Brabant te vermelden), zou dat dan ook de eerste reactie zijn? Zou het eerste wat ikzelf of de mensen die achterblijven te lezen krijgen zijn dat het waarschijnlijk wel mijn eigen schuld zou zijn geweest? Gewoon omdat ik op een racefiets zat? Ik had graag willen kunnen schrijven dat ik vandaag geen kamikazepiloten op de fiets gezien heb, dat ik twee keer op een rotonde voorrang kreeg (ja, wel van een Pool en van een Belg, want samen met Duitsers weten die wél hoe je dat doet) terwijl ik die niet nam of had. Dat ik veel wandelaars en andere fietsers ben tegen gekomen en dat in het algemeen we elkaar steeds ook vriendelijk gegroet hebben en prima samen de weg konden delen.  Maar toen ik van Valkenswaard richting Aalst en de autosnelweg terug reed met de auto zag ik een amateurrenner die er voor koos om niet op het fietspad te blijven, maar de busbaan naast de weg op ging in een poging om nóg wat sneller dan de groep medefietsers op het fietspad te kunnen fietsen.  Dát is het soort renner waar de FOK-reageerders ongetwijfeld op doelden. Ik hoop dat we een manier kunnen vinden om dat soort renners van de weg af te krijgen. Die hebben daar namelijk niets te zoeken. En die zijn net zo slecht voor de amateurwielrennerij als dopingzondaars voor de professionals.