Volta Limburg Classic 2016

Bekijk een uitgebreider overzicht op de Strava website
Totaal: 141,5 km totaal
Duur: 6:06:56
Hoogtemeters: 2.044 meter
Gemiddeld: 23,2 km/uur (met autopause) max 61,6 km/uur
Gemiddelde trapfrequentie: 70 omwentelingen per minuut
Weer: 16°C, Grijs begin, uiteindelijk toch warm.
Omstandigheden: Pittige tocht, wel lekker.
Gereden met: de  Ridley Fenix Classic

Ik had 182 buitenkilometers en 115 hoogtemeters in mijn benen dit jaar. Maar de weersvoorspellingen afgelopen week waren zó lekker voor vandaag en dus dacht ik “what the heck”en schreef me in voor de Volta Limburg Classic 2016. Ik had twee jaar geleden de 150 km (effectief ook toen 141 km) gefietst. Toen gemiddeld heel wat sneller dan nu, maar ook met een hele winter MTB-en in mijn benen. Ondanks dat wilde ik vandaag niet voor een van de kortere afstanden gaan maar “gewoon” de 150 km doen. De AgrXp rijders zouden gaan en met de afspraak “als het te snel gaat zoek je gewoon je eigen tempo op” kon ik prima leven.

Toch was het vanochtend om 6 uur wel even slikken toen de wekker ging. Het voelde vroeg en de kriebels over hoe het zou gaan namen toe. Stipt om 9 uur vertrokken we vanuit Eijsden. De eerste klimmetjes waren gemakkelijk. Dus dat was er lekker in komen. Ik was uiteindelijk zelfs zot genoeg om achter de club aan te gaan voor het traditionele sprintje naar de eerste stop (de wind stond goed!). Toch nog wat PR’s gescoord vandaag. 🙂

Net voor de tweede stop ging het mis met de versnellingskabel van Manon. Helaas kon de fietsenmaker bij de tweede stop het probleem niet oplossen en dus zat de tocht er voor haar op. Gelukkig zou ze vanaf dat punt ook met die versnelling waarin de fiets vast stond Eijsden moeten kunnen halen. Ronald ging met haar mee en dus was de groep wat kleiner. Zo tegen een km of 80 begonnen mijn benen tocht te protesteren. We hadden toen ook al ruim 1.000 hoogtemeters gehad en bergaf ging het ook hard en omdat ik niet zo’n daler ben is dat voor mij ook regelmatig hard werken. Zoals afgesproken heb ik de rest toen laten gaan. Nog 10 km verder vonden mijn benen het eigenlijk wel goed. De extra energie die je normaal hebt en nodig hebt om te klimmen was er gewoon niet meer. Dat betekende dat ik ongeveer 2 standen over had: bergaf met het grote blad voor en gassen, bergop was alles boven een procent of 2 stijging al reden om voor en achter zo licht mogelijk te schakelen en dan met 10-11 km/uur naar boven te kruipen. Ik had onderweg nog een optie om af te korten via de route voor de kortere afstanden, maar ik wilde hem nu ook gewoon uitrijden. En ik had mezelf 1 doel gesteld: niet afstappen tijdens een klim!  Dat doel heb ik gehaald, het ging niet snel, maar zelfs bij de pittige klim bij Les Waides hoefde ik er niet af. Daar had ik beneden en bijna boven zelf tijd genoeg om even shirtje dicht te ritsen en een brede glimlach op te zetten voor de fotografen (foto’s komen nog).

Beetje vervelend was dat bij de laatste stop op 125 km geen water meer beschikbaar was. De post had een grote tank en geen vaste aansluiting op de kraan. Onhandig want ik had geen trek om op een zondagmiddag in België nog op zoek te gaan naar een winkel die eventueel open zou zijn, dus zuinig aan met het water. Hoewel ik op basis van vorige keer had kunnen weten dat de officiële afstand niet 150 km maar 141 km is, kwam dat ook nu als een verrassing. Dus toen ik dacht “nog 10km” reed ik Eijsden al weer binnen.

Het was heerlijk weer vandaag. De dag begon grijs, dus beenstukken en armstukken. De armstukken gingen eerst, de beenstukken pas bij de laatste stop, maar dat was toen ook wel heel fijn voor dat laatste stuk. Het deed pijn, dat ook. Maar de voldoening is er ook naar. En och er zijn ergere manieren om een kleur op je armen en gezicht te krijgen op zo’n heerlijk zonnige dag. 🙂