Het argument “hij doet het op zich nog wel” gold ook afgelopen winter nog wel voor de op dat moment bijna 10 jaar oude Tacx Fortius met daarop mijn trouwe Gazelle Vuelta. Ja, Tacx was inmiddels al al geleden opgekocht door Garmin, de software werkte niet op Windows 10 en draaide dus nu op een virtual machine op een Mac Mini. Gewoon via een USB-kabel die je bij gebruik even moest uittrekken en insteken zodat hij herkend werd. En directe upload naar Strava had hij niet, daarvoor moest je een HRM-bestand exporteren, checken op uitschieters in de registratie, converteren en dan uploaden. En Zwift-ondersteuning was er daardoor (uiteraard) niet, experimenteren met een Raspberry Pi en losse ANT+ dongles had niets opgeleverd.
Uiteindelijk toch de knoop doorgehakt. Ook al omdat we hier in huis inmiddels met 2 personen intensief gebruik maakten van de mogelijkheid om binnen te fietsen. En we eigenlijk ook wel eens zelf wilden uitproberen hoe dat met Zwift ging. De vervanger heet Elite Suito-T al denk ik dat “ga jij zo op de Tacx?” waarschijnlijk nooit echt uit ons taalgebruik hier zal gaan verdwijnen.
Ik zal een andere keer wat dieper in gaan op de voordelen en nadelen van de Suito-T, dit bericht gaat over het eerste Zwift evenement waar we beiden aan deelgenomen hebben: Tour de Zwift 2022, 8 etappes, verdeeld over ongeveer 4 weken, elke etappe is steeds een dag of 3 beschikbaar met een start op elk uur. Deelnemen vergt dus enige planning en tijdig klaar zitten.
Vier niveaus per etappe
Bij elke etappe kon je jezelf inschrijven voor een van de 4 beschikbare niveaus, nou ja, ik kon kiezen uit 3 niveaus (A-C), want niveau D was steeds exclusief voor dames. De niveaus hadden verschillende lengtes voor de etappe en meestal ook verschillende hoeveelheden klimmen. Voor de eerste etappe (“Flat is Fast”) was het bv:
- Categorie A: The Longer Ride (France, route R.G.V., 49 kilometer en 214 hoogtemeters)
- Categorie B: The Standard Ride (Watopia, route Watopia Waistband, 27,9 kilometer en 95 hoogtemeters)
- Categorie C: The Shorter Ride (Makuri Islands, route Two Village Loop, 12,8 kilometer en 88 hoogtemeters)
- Categorie D: The Standard Ride Women Only (Watopia, route Watopia Waistband, 27,9 kilometer en 95 m hoogtemeters)
Omdat er elk uur een nieuwe groep start, is het idee dat je gezellig een een groep kunt rijden en je daar dus ook qua inspanning en snelheid aan op kunt trekken (+ je hebt in Zwift wat voordeel als je achter iemand aan kunt rijden). Binnen elk niveau had je echter alles bij elkaar zitten: beginnende rijders en heel ervaren rijders. Dat had bij de meeste ritten tot gevolg dat ik soms in de kop van de groep van start ging, maar bij met name de klimstukjes al snel door het veld naar achter zakte.
Maar daar heb ik me verder niet door laten tegenhouden. De eerste twee etappes koos ik nog voor de wat voorzichtige aanpak en categorie B (“standard”), de overige zes reed ik in categorie A.
Variatie in routes
De routes hadden per etappe een thema:
- Flat is Fast
De naam zegt het al: het ging om tempo en relatief weinig hoogtemeters. Categorie B was met 27,9 kilometer en 95 hoogtemeters dan ook zeker niet zwaar. - Mountain Madness
Categorie A betrof hier de route Tour of Fire and Ice (28,2 kilometer en 1164 m hoogtemeters), die heb ik daarna gereden maar niet als onderdeel van de Tour de Zwift. De categorie B maakte gebruik van de route Innsbruck 2018 UCI Course (23,6 km en 487 hoogtemeters) en was dus een stuk gemakkelijker. - Round & Round
Je zou het kunnen raden: categorie A had een totale lengte van 39,3 kilometer en 285 hoogtemeters en vond plaats op de Farmland loop die je in totaal 5 keer moest volbrengen. - Let’s get dirty
Niet echt een etappe waarbij je vies kon worden, maar je moest een MTB kiezen en de route van 26,8 kilometer en 206 hoogtemeters ging veel door stoffig gebied. - Urban Delight
Categorie A van deze etappe speelde zich af in Richmond en ging over de route van de 2015 UCI Worlds Course (33,1 kilometer en 284 hoogtemeters) - Go Long
Deze categorie A route door Londen (The London Pretzel) met zijn 56,2 kilometer en 284 hoogtemeters kende ik voor een deel. Je gaat er twee keer (fictief) door een train/metro-station heen en vooral op de terugweg moet je oppassen omdat je links de bocht om gaat en dan opeens een pittige helling van zo’n 15% voor je kiezen krijgt, zaak om goed te schakelen vooraf. Bij deze route was de tweede klim, hoewel in aantal hoogtemeters niet enorm, pittig. - Escalator
Etappe 7 was voor categorie A door Yorkshire (route Royal Pump Room 8) de helft van de lengte van de vorige etappe (27,7 kilometer) maar met ruim 200 extra hoogtemeters (480 hoogtemeters). - Big City Champs (4 februari – 6 februari)
Voor de laatste etappe kon je kiezen voor de veilige optie (22,9 kilometer en 364 hoogtemeters) maar na 7 etappes was alleen categorie A “The Longer Ride” met zijn 54,9 kilometer en 944 hoogtemeters over de route van de UCI Wereldkampioenschappen van 2022 door New York een optie. Niet als laatste van mijn groep geëindigd, maar hier was ik in de achterhoede te vinden, ondanks de 28,4 km/uur gemiddeld voor deze pittige tocht van bijna 2 uur.
Conclusie
Was het leuk? Ja. Op de manier waarop regelmatige inspanning ontspannend en leuk kan zijn.
Voegde het groepseffect veel toe aan de beleving? Nee, nauwelijks. Zwift zal waarschijnlijk zeggen dat dat komt omdat ik te weinig “vrienden” op Zwift heb. Tja, jammer dan. Ik ken niet zo heel veel mensen die Zwift gebruiken en ik ga niet zomaar iedereen als vriend toevoegen. Veel leuker en interessanter was de competitie met mijn zoon die me ik inmiddels al niet meer bij kan houden op Zwift.