Zo, dat was en lange dag. Ik dateer hem even naar 26 juli, hoewel het op het moment dat ik dit zit te typen al lang vrijdagochtend 27 juli is in Nederland.. Om 2:00 uur Nederlandse tijd, op donderdag stonden we op. Iets na 3 uur waren de laatste dingen ingepakt, lunch klaar, gezien dat de raket van de TUDelft helaas geen hoogterecord ging halen, balen voor die studenten, daar werk je dan 2-3 jaar aan. In de auto naar vliegveld Keulen (2 uur rijden). Daar eerst de rest met de koffers afzetten en dan met de auto door naar de parkeerplaats. Zoals meestal was die 10 minuten rijden vanaf het vliegveld. En zoals vaker wanneer ik voor het eerst bij zo’n parkeerplaats moet komen is het even zoeken. In dit geval naar een hek zonder enige aanduiding van parkeerplaats maar met een heleboel Nederlandse auto’s. Niemand aanwezig, maar een telefoontje later maakte duidelijk dat de chauffeur er over vijftien minuten zou zijn. Chauffeurs van dit soort pendelbusjes zijn altijd kletsgraag. Dan is het handig om op kletsniveau Duits te spreken. Dat maakt zo’n ritje een stuk gezelliger. Helaas is mijn Spaans een stuk slechter. We hadden voor het eerst een vlucht met Eurowings. En tja, wat is er van te zeggen. De incheckrijen bij KLM zijn ongeveer even lang, al ging het proces een stuk minder gestructureerd zo leek het. En ja, je betaald voor meer dingen extra. Het entertainmentsysteem kost €9,90 extra, niet nodig als je een iPad bij je hebt met films erop. Het eten is alleen vlees, geen keuze voor chicken or pasta. Je krijgt geen vochtige doekjes onderweg. Maar hoe je ook vliegt, het blijft een lange trip. Eerst in 1 uur van Keulen naar München (er was geen rechtstreekse heenvlucht, terug vliegen we rechtstreeks), daar weer een ruim uur wachten en dan in bijna 11 uur naar Cancun.
Als je heen vliegt richting het westen dan heb je eigenlijk een hele lange dag. Maar als je zo’n korte nacht hebt, dan is slapen onderweg niet echt een probleem. Ondanks de rare zittende slaaphouding. Dus eigenlijk viel het voor zo’n belachelijk lange zit best mee.
Aangekomen in Cancun werd ons geduld echter nog wat langer op de proef gesteld. Na de landing kwam de piloot met het omroepbericht dat er helaas nog geen plek bij de gate voor ons vrij was. We moesten 15 minuten wachten. Na die 15 minuten kwamen er nog eens 10 minuten bij voordat we eindelijk richting de gate rolden. Bij de paspoortcontrole waren de rijen langer dan bij Vogelrock in de Efteling. Maar goed, even wachten kon nog wel. Dan zouden de koffers er vast al zijn tegen de tijd dat wij buiten waren. Nou nee. Hoewel we ongeveer als laatste door de paspoortcontrole heen waren, stond de bagageband nog helemaal vol. Gelukkig duurde het daarna niet lang meer voordat onze tassen ook kwamen en waren we niet als laatste buiten. Om 17:00 uur, terwijl we om 15:36 geland waren.
Geen probleem, nu alleen nog in het busje naar het hotel. Voordat we bij de bussen waren moesten we eerst door een woud van taxi chauffeurs die hun diensten met 50% korting aanbieden. Buiten was, net als in Hurghada een grote “bushalte” waar de verschillende mensen van verschillende vervoerders. Dus op zoek naar die van ProDive. Die konden we niet meteen vinden. Bij het busstation waren ook een soort conciërges die reizigers hielpen bij het vinden van de juiste plek. Een daarvan sprak ons aan en wees ons naar een halte die leeg was. De conciërge daar zei dat het busje dat daar gestaan was al weg was. Hij bood ons aan om te bellen naar het nummer van ProDive dat op onze voucher stond. De man aan de andere kant sprak ook Engels dus kreeg ik de telefoon in handen. De boodschap was helder (wat hem betrof): hij had er ruim een uur staan wachten, we waren er niet geweest, hij had ons als “No show” geregistreerd en we moesten zelf maar een taxi nemen. Dat ik hem uitlegde waarom het zo lang geduurd had, dat we bij hen ook 10 dagen gingen duiken, het maakte allemaal niets uit, hij kon geen nieuw busje meer sturen.
Daar stonden we dan.
De conciërge die ons geholpen had, hielp nog even met het opschrijven van de naam van de persoon die ik gesproken had, zodat ik dat in de klacht kon vermelden, want los van het nu zelf moeten regelen van vervoer voor onszelf en de 125kg duikbagage, zaten hier natuurlijk de nodige extra kosten aan. Ons hotel stond namelijk op Cozumel, een klein eiland voor de kust van Mexico. Daarvoor moesten we eerst naar Playacar, daar met de veerboot over en dan nog ongeveer 15 minuten rijden.
De conciërge bracht ons bij een collega die een taxi voor ons kon boeken. Cash only helaas en we hadden nog geen M$ (Mexicaan Peso’s) of US$ (US Dollars). Geen probleem, de taxi kon ons eerst langs een pinautomaat voor M$ brengen. Out of order. De tweede werd bijgevuld, de derde was alleen voor US$. Oef, $20 extra kosten voor $200,- dit was niet de goedkoopste pinautomaat (later leerde ik dat alle automaten 10% kosten tellen, dus verschil maakte het niet).
De taxi bracht ons in 45-50 minuten naar het centrum van Palycar bij de veerboot. Daar alle bagage uit de auto en lopen door het winkelcentrum naar een verkooppunt van boot-tickets en verder lopen naar de steiger waar de boot over 5 minuten zo vertrekken. Het tafereel in de haven deed me erg denken aan de Griekse veerboten van lang geleden (wellicht nu ook nog wel) waarbij alles door elkaar krioelde richting de boot. We waren niet de enigen met veel bagage, dus liepen er ook mannetjes rond om de grootste koffers in ontvangst te nemen. Die werden op het achterdek ingeladen (passagiers voor).
We vonden een mooi plekje op het voordek. Daar stikte het van de Mexicaanse jongeren en ik ben de tel kwijt geraakt van het aantal selfies en “ondergaande zon met mooie wolken” foto’s dat er tijdens de overtocht gemaakt is. Het uitzicht was mooi, maar ik wilde er eigenlijk gewoon nu wel zijn. We waren inmiddels al 24 uur onderweg.Het tafereel na aankomst was meer dan een foto waard. Alle grote koffers werden weer aan de achterkant van de boot uitgeladen. Voor ons zaten er 7 koffers bij, maar we hadden maar 4 kaartjes gekregen, en we waren duidelijk niet de enige met een koffer. Alle passagiers moesten achter een hek blijven en de bemanning zorgde er voor dat de koffers op de kade terecht kwamen en dan aan de mensen achter het hek gegeven. Hoe dat ging? Kwestie van hard “Señor” of “Señora” roepen, richting een tas te wijzen, eventueel met een “Por favor” erbij. De Mexicanen wisten uiteraard duidelijker omschrijvingen toe te voegen in het Spaans, zoals de kleur of vorm, wij deden dat in het Engels.
Dat we maar 4 kaartjes hadden voor 7 koffers leek eerst een probleem te worden, maar de aanhouder wint en er zat een tijdsdruk op voor de bemanning. Want wij moesten allemaal van de kade af voordat ze de hele groep mensen die met de veerboot terug wilden aan boord konden laten.
Weer op zoek naar een taxi. Deze rit zou M$400 kosten. De taxi was een maatje kleiner en we pasten er, samen met de koffers net in. De rit duurde maar 15 minuten en harder dan 80 per uur ging hij volgens zijn snelheidsmeter niet, maar het voelde een stuk harder. De Mexicanen hebben overigens de meest heftige verkeersdrempels om er voor te zorgen dat mensen van tijd tot tijd echt langzaam gaan. Tegen 21:00 uur lokale tijd waren we eindelijk op de plek van bestemming. De portier vervoerde al onze koffer op 1 steekwagentje naar onze heerlijke koele kamers met airco en ventilator.
Snel nog even wat eten in het restaurant waar om kwart over negen ’s avonds nog een rij stond. Het deed er allemaal niet echt meer toe. Douchen en slapen. We waren 26 uur onderweg geweest. Voordeel: uitslapen zou morgen, ondanks de 7 uur tijdsverschil geen probleem worden.
N.B. Omdat dit bericht pas na de vakantie online verschijnt ook alvast even de follow-up: bij de duikschool gaven ze aan dat ze de man de we gesproken zouden hebben niet kennen (de naam tenminste niet). Er was wel een rit geweest, er waren mensen opgepikt voor Cozumel. Die rit is dan waarschijnlijk te vroeg vertrokken. Hoe dan ook, we hebben de extra kosten die we gemaakt hebben krijgen we retour van het reisbureau.