Rondje Zandbos + Bakelse Bos

Bekijk een uitgebreider overzicht op de Strava website
Totaal: 37,5 km
Duur: 01:58:51
Gemiddeld: 18,9 km/uur (met autopause)
Gemiddelde trapfrequentie: 68 omwentelingen per minuut
Gemiddelde hartslag: 157 slagen per minuut
Weer: 21°C, nog steeds kurkdroog en stoffig in het bos
Omstandigheden: Snip verkouden, lopende neus en dus eigenlijk niet heel gemotiveerd om me in te gaan spannen. 🙂
Gereden met: de Ridley Blast 29er

Het is nog steeds ongelofelijk mooi weer voor de tijd van het jaar. Goed, het nadeel is dat je met “stoffige benen” thuis komt als je een ritje met de MTB gaat maken, maar dat is het dan ook wel. Want, stoffig en droog, vooral eigenlijk “zanderig” is het hier in de omgeving op het moment wel. En dat voegt toch wel zo zijn eigen uitdagingen toe aan de, nog steeds perfect onderhouden, permanente routes hier door de omgeving. Heuveltjes worden soms nét wat pittiger (schakelen naar klein verzet dan nét nog wat belangrijker, grip op je achterwiel idem), afdalinkjes worden voor een angsthaas zoals ik ben nét nog weer wat spannender.

Maar een luxe is het natuurlijk wel dat ik op een gebied van nog geen 7 km²  op een MTB zomaar in staat ben om een (permanent) parkoers van 37,5 km lang te fietsen. Dat vind ik wel cool. Al voelde ik me vanochtend zeker niet zo. Ik ben snipverkouden, nies alles bij elkaar en dan voel je je niet top-fit. Ik heb geen griep, geen paracetamol nodig, ongetwijfeld ook geen verhoging (niet gemeten, maar het zou me heel erg verbazen), dus fietsen moest kunnen. En gelukkig was dat ook wel zo. Heel snel ging het allemaal niet. Het eerste stuk had ik de Garmin nog niet op “auto-pauze” staan (dan stopt hij de tijd automatisch als je stil staat), dat hielp ook niet echt. Maar het stuk door Bakel ging ook echt langzaam omdat dat een heel technisch stuk (single-track met heel veel bochten) is waar ik jaren geleden voor het laatst geweest was.
En als je nou denkt dat mijn GPS er even geen zin in had: nee, die punt bovenin de track, die klopt gewoon. Dat is de fietsersbrug bij Dierdonk. Geen idee wie die ooit ontworpen heeft, hij gaat echt knal omhoog en dan weer naar beneden. Die kon ik natuurlijk niet links laten liggen. Dus daar ben ik van de ene kan overheen gereden, het weggetje gevolgd, omgedraaid en van de andere kant ook weer overheen. Mijn dikke banden konden qua tijd/snelheid niet op tegen mijn “gewone” Giant fiets, dus geen PR daar.

Het was best druk in het bos, veel wandelaars, hele gezinnen met kinderen, de hond, fietsjes. Ook een paar andere MTB-ers uiteraard. Ging allemaal heel gemoedelijk: even kijken, snelheid wat terug, zorgen dat je elkaar ziet en veilig kunt passeren. Wel zo prettig voor iedereen en fijn als die paar vierkante meters gedeeld kunnen worden.

Tevreden dus dat ik toch naar buiten gegaan ben. Was lekker rondje.