Totaal: 32,0 km
Duur: 1:31:19
Gemiddeld: 21,0 km/uur (met autopause)
Gemiddelde trapfrequentie: 73 omwentelingen per minuut
Gemiddelde hartslag: 164 slagen per minuut
Weer: 14,0°C-17,0°C, Droog, najaarszonnetje
Omstandigheden: Bos was kurkdroog
Gereden met: de Ridley Blast 29er
Als mijn 29er had kunnen praten, dan had hij gisteren waarschijnlijk gevraagd “kennen wij elkaar?”. Het is namelijk al weer een hele tijd geleden dat ik er met hem het bos en de velden in geweest ben. Of vanochtend nou de eerste van een serie nieuwe ritten gaat worden? Ik weet het niet, we gaan het zien.
Het ging in ieder geval tamelijk onwennig van start. Niet dat het eerste stukje over de weg nou zo ingewikkeld was, maar toen ik op het zand en de zachte ondergrond terecht kwam realiseerde ik me dat ik beginnersfout #1 ook dit keer gemaakt had: banden veel te hard opgepompt. Ik weet nog dat ik dacht “oh 3 bar moet kunnen, wel heel weinig vergeleken met die 4,5 van mijn gewone fiets en de 8 bar van mijn racefiets”. Nou, daar mocht nog wel een bar vanaf. De banden die ik er op heb liggen (“Schwalbe Nobby Nic Performance”) moeten minimaal 1,8 bar hebben, dus daar was nog wel wat ruimte. Meteen had ik ook veel meer gevoel voor de fiets.
Dat betekent niet dat het echt heel erg hard ging. De meeste andere MTB-ers die ik vanochtend gezien heb stonden te pauzeren, de enige die mij inhaalde, een meneer met eveneens grijze haren die vriendelijke goedendag zei, liet zien dat als je het echt kunt, dat slingerende single-track paadje waar ik overheen stuiterde er opeens uit kan zien als een strakke spoorrails waar je zonder problemen, soepel en met veel hogere snelheid overheen kunt glijden. Nou ja, het was mooi om te zien, het was een lekker ritje, dus ik was tevreden.
Ik had overigens vandaag voor het eerst sinds lange tijd ook buiten op de fiets mijn hartslagmeter om. Dat leverde me ook jaren geleden al wel eens bezorgde reacties op. En inderdaad, een gemiddeld hartslag van 164 slagen per minuut met een max op 181 slagen per minuut is best hoog. Op de MTB-fiets is dat bij mij echter niet vreemd. Wat ik wél apart vind is dat mijn omslagpunt ooit berekend is op 165 slagen per minuut, daarboven zou ik dus per definitie moeten gaan verzuren. En als ik ergens geen last van gehad heb, dan is het verzuring van mijn benen. Ik heb af en toe doodsangsten uitgestaan op hellinkjes naar beneden in het losse zand (ik ben een angsthaas wat dat betreft) en de hellinkjes omhoog in de wat meer technische delen zorgen natuurlijk ook wel voor dat lekkere “mijn benen ontploffen haast” gevoel, maar geen echte verzuring. Daar is anderhalf uur natuurlijk ook te kort voor. Hoe dan ook, we gaan het zien.