Diekirch – Valkenswaard

Bekijk een uitgebreider overzicht op de Garmin website
Totaal: 260 km totaal
Duur: 09:29:34 (11:14:04 uur onderweg)
Gemiddeld: 27,4 km/uur (met autopause)
Hoogtemeters:  2.555 meter
Gemiddelde trapfrequentie: 79 omwentelingen per minuut
Weer: 8,0°C-26,0°C, Tussen de eerste stop (60km) en de tweede stop (120km) regelmatig nevelige regen
Omstandigheden: Zwaar, soms gevaarlijk in de afdalingen toen het nat was.
Gereden met: de Ridley Fenix Classic

Als ik vandaag met één woord zou moeten beschrijven, dan zou het zijn: KICKEN!

Niet alleen was de afstand van vandaag de verste afstand die ik tot nu toe in een toertocht op één dag gefietst heb, maar met zijn 2.555 hoogtemeters in met name de eerste 150 km was het ook de zwaarste tocht die ik tot nu toe gefietst heb. En het was kicken omdat ik de laatste 30 kilometer, dus tussen de laatste stop in Bocholts en Valkenswaard niet helemaal stuk ging, maar juist betere benen kreeg. Die laatste 30 kilometer gingen met 30 km/uur gemiddeld.
Maar laat ik beginnen met het bedanken van Jos en Marinka en alle andere dames en heren van fietsclub de Witte Dame uit Veldhoven die voor ons gezorgd hebben de afgelopen twee dagen. Top! Als ik besluit Diekirch-Valkenswaard nog een keer te fietsen dan ga ik heel graag weer met jullie mee. En datzelfde `dank je wel!” geldt natuurlijk ook voor de mensen van de organisatie van Diekirch-Valkenswaard. Zij zorgden er namelijk voor dat we vandaag veilig de kruisingen over kwamen, bij de controleposten snel konden doorstromen, waarschuwden ons voor los grint op de weg en hielden ons zelf uit de wind op weg naar Valkenswaard.

Zoals je gisteren kon lezen, zijn we op vrijdagmiddag met de bus vanuit Veldhoven vertrokken naar Diekirch. De fietsen gingen achterin, wij lekker comfortabel in de bus.

Aangekomen in Diekirch stond er al wat te drinken en eten klaar en was er tijd voor (hernieuwde) kennismaking. Veel mensen hadden de tocht al een keer eerder gereden of kenden elkaar al van andere activiteiten. Nadat we onze sleutel en huisjes-indeling hadden was het tijd om even bedden op te maken, spullen in te ruimen en daarna heerlijk uitgebreid, pasta eten.

Na een niet heel lange nacht (al heb ik goed geslapen) was het om kwart over vijf tijd om op te staan en om kwart voor zes zaten we aan het, wederom uitgebreide, ontbijt van flensjes, broodjes, ei en een kop koffie. Om half zeven stonden we bij de start. Daar waren we zeker niet de eersten, de echt snelle jongens willen graag vooraan staan om een goede tijd neer te kunnen zetten. Maar de vier scanpoortjes zorgden voor een snelle doorstroom.
Het was vanochtend fris, dus had ik beenwarmers, armwarmers en een windstopper aan. Die had ik niet heel lang allemaal nodig. Voorheen scheen het zo te zijn geweest dat je een flink stuk de tijd had om op te warmen, maar nu gingen we na een kilometer of vijf al lekker de hoogte in. Armwarmers afstropen, windstopper open en boven aan de berg uit doen. Het klimmen ging lekker, maar ja, de dag was nog lang. Hoewel de groep van De Witte Dame veel groter was, fietsten we vandaag voor een groot deel met zijn drieën (Patrick, Pim en ikzelf). Pim was over alle heuvels gezien de beste klimmer (al kon ik hem vaak goed bijhouden), Patrick de slechtste (maar je moet hem eens zien gaan op het vlakke!). Dus hebben we regelmatig op elkaar gewacht. Want klimmen kan alleen in je eigen tempo, anders ga je vroegtijdig stuk.
Voor de eerste stop (op 63km) moesten we nog even de Thommerberg op. Een lekker klimmetje en een ideale plek voor de eerste fotoshoot van Connie Sinteur.

Was het tot dan toe droog maar fris geweest, vanaf de eerste stop begon het te miezeren en soms toch ook te regenen in hoeveelheden die het afdalen een stuk minder prettig maakte. Er zijn een aantal ongelukken gebeurt waarbij mensen ten val kwamen. Soms relatief ‘klein’ (onderuit klappen op een glad zebrapad in een bocht), soms een stuk ernstiger (rechtdoor in een bocht tijdens een afdaling, over het stuur gelanceerd worden en landen op een manier die verder fietsen niet mogelijk maakte). Toch ging het afdalen vandaag weer prima. Mijn nieuwe max. snelheid ligt op 58,4 km/uur. Voor velen niet echt snel, maar voor mij het maximale dat ik op dit moment veilig voor elkaar krijg.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik lang niet alle namen weet van de beklimmingen die opgenomen waren in de route vandaag. Maar er zaten pittige bij. Bij Dasbourg ging het door het dorp flink omhoog. En omdat daar de straatjes smal waren en het aantal fietsers dat aan het klimmen was talrijk was het af en toe moeilijk om een eigen tempo te vinden. De laatste pukkel met naam was Côte de Hallembaye (Lixe). Net als de Thommerberg zo’n klim die je van een afstand al ziet liggen. Mijn strategie is om dan vooral niet te ver vooruit te kijken. Gewoon kijken welk verzet je nodig hebt, ik heb de 29 achter vandaag veelvuldig gebruikt, maar dat zorgde er vaak ook voor dat ik toch een lekker beentempo (70-80 omwentelingen per minuut) kon aanhouden en toch een redelijk tempo. De beklimmingen waren daarmee zwaar, maar ik heb geen moment gehad dat ik er doorheen zat. En daar heb ik er toch echt wel de nodige van gezien (en gepasseerd).

Gelukkig werd het vanaf zo’n 120 kilometer definitief droog en bij de laatste post, op 228 kilometer, kon ik eindelijk ook mijn beenwarmers uit doen. We waren inmiddels ook tot een wat grotere groep rijders van De Witte Dame samengegroeid en het tempo tussen de stop op 179 kilometer en de stop op 228 kilometer was een flink stuk omhoog gegaan, we draaiden op dat stuk van 50 kilometer zo’n 29,8 kilometer per uur gemiddeld. En dat pal tegen de tamelijk stevige wind in. Ik moet bekennen dat ik daar niet veel kopwerk heb kunnen doen. Aanhaken en bijblijven was het maximale. Dat lukte niet iedereen en de groep splitste weer in twee groepen. Overigens was het op zich niet eens zo dat ik ergens pijn had, maar op kop tegen de wind hadden mijn benen gewoon niet genoeg kracht om het tempo dat nodig/gewenst was te produceren.

De laatste stop was er eentje om nog snel wat te eten (er was bij elke rustpost van De Witte Dame naast soep, sportdrank, bananen, repen, krentenbollen ook heerlijke rijstevlaai) en wat uit te rusten voor die laatste 30 kilometer. Maar mentaal was dat een mooie afstand. Ik wist dat ik er 228 kilometer en 2.555 hoogtemeters op had zitten. Een uur lang aanhaken bij het tempo van de snelle groep zou voldoende zijn om Valkenswaard te halen. Een uur is te overzien, immers we waren al 10 uur onderweg, wat is dan nog een extra uurtje. En op de een of andere manier vonden mijn benen dat ook. Helemaal lekker ging het toen zo’n 20 kilometer voor Valkenswaard een van de motoren van de organisatie voor ons ging rijden om niet alleen het verkeer in de gaten te houden maar ook de persoon die voorop reed uit de wind te houden. Dan is kopwerk doen opeens in tweede positie rijden achter een brede motor. Het zorgde er voor dat we op dat laatste stuk leken te vliegen. En ik voelde de adrenaline duidelijk stijgen. Het idee dat ik na zo’n afstand ‘gewoon’ nog met dik 30 kilometer / uur (achter een motor) richting Valkenswaard sjeesde gaf een enorme kick.

En toen was het zover. Valkenswaard! Door de mensenmassa’s langs de kant, onder het luid getoeter van de eigen volgmotor van De Witte Dame die achter ons aan reed op dat laatste stukje, reden we het centrum van Valkenswaard binnen. De tocht zat er op.

Was ik moe? Ja, natuurlijk. Maar eigenlijk vergelijkbaar met een ‘gewone’ tocht/
Zou ik hem nog een keer fietsen? Weet ik niet. Het was een beetje als de eerste Fietselfstedentocht. Die was zó mooi (schitterend weer, veel publiek, mooie sfeer etc.) dat de tweede keer (regen, minder publiek, meer lopen dan ik zou willen) daar eigenlijk niet aan kon tippen. Er waren vandaag veel mensen voor ons binnen (wij waren er officieel om 18:24:25 uur (start 07:06 uur). Dat zou ongetwijfeld nog (veel?) sneller kunnen. Maar dat interesseert me eigenlijk niet zo. De afstand die ik nog nooit eerder gereden had, het stevige aantal hoogtemeters waren vooraf de uitdagingen. De gezellige groep mensen die een prima trip georganiseerd hebben, de mooie vergezichten, de heuvel in Luxemburg en België, de lange linten fietsers die je al in de verte aan de volgende klim bezig zag, dát was wat vandaag een hele mooie fietsdag maakten.
Ik zal er eens een aantal nachtjes over slapen. 🙂

p.s. er zijn mensen geweest die klaagden over het gebrek aan creativiteit bij de foto’s die ik maak tijdens het fietsen (‘steeds maar ruggen van lopende fietsers). Dus daarom had ik vanochtend speciaal ook andere dingen in mijn tweet gezet: