Veldtoertocht Zeeland

Bekijk een uitgebreider overzicht op de Garmin website
Totaal: 47,98 km totaal
Duur: 2:20:22
Gemiddeld: 20,5 km/uur (met autopause)
Gemiddelde trapfrequentie: 79 omwentelingen per minuut
Gemiddelde hartslag: 178 slagen per minuut
Weer: 4,0°C-9,0°C, Droog, heerlijk fietsweer
Omstandigheden: Eerste helft van het parkoers was eenvoudig en snel, in laatste helft wat meer hobbels.
Gereden met: de Ridley Blast 29er

Het was heerlijk weer vanochtend. De windvanger bleef dan ook uit, ondanks dat het maar 4°C was bij vertrek. Ik ging lekker snel van start en verbaasde me er over dat ik de eerst 9,5 km nog niet ingehaald was (daarna kwam ook dat wel) maar alleen maar mensen ingehaald had die een stuk langzamer van start gingen. Het was hoe dan ook wel goed voor het zelfvertrouwen. 🙂
Mooi was ook de quad met erop een man en vrouw en er voor een span van 6 of 8 huskies.  De quad was gewoon gemotoriseerd, het was dus niet zo alsof de huskies echt moesten trekken, maar ik neem aan dat het wel een goede training voor ze was. En ook daar kon ik aan voorbij.

Met een gemiddelde snelheid van 21,3 km/uur kwam ik uiteindelijke bij de pauzeplek aan op 27,5 km (van de 48 km in totaal). Na een bakje erwtensoep en een kop thee (er was geen koude drank) ging het weer verder. Na de pauzeplek kwamen er ook wat technisch moeilijkere stukjes waarbij hard doorfietsen gewoon niet ging en je soms bijna stilstaand door de bochten heen moest. Wel lekker was dat ik daar tot drie keer toe achter een groepje heb gezeten waarbij ik dacht “fiets nou eens door!” (maar ik kon er niet omheen omdat het daar te smal was). Niet ideaal voor je gemiddelde snelheid, maar ook hier: goed voor je gevoel. 🙂

Het was maar goed dát ik me zo goed voelde want uiteindelijk overkwam me nog het ergste wat je kan overkomen tijdens een tocht. Op een kilometer of vijf voor het einde stond de clubfotograaf van WSC Zeeland. Die stond boven aan een stevige zandheuvel. Ik had het vermogen van de twee MTB-ers voor me om die heuvel op te komen helaas verkeerd ingeschat. En dus blokkeerden zij samen bijna boven aan de helling de doorgang nét op het moment dat ik er aan kwam. Ik moest daarom ook stoppen. Ik sta dus niet fietsend, maar lopend op een helling op de foto!!!
Ik heb er serieus over gedacht om een stukje af te snijden en het rondje over de helling nóg een keer te doen. Ik kan nu eigenlijk ook alleen maar hopen dat er geen foto gemaakt is op dat moment (al leek hij wel gewoon vrolijk door te gaan met fotograferen) want dit vond ik toch wel té erg. De hellingen die erna kwamen (er zaten een paar pittige tussen met ook nu weer veel zand) gingen wél zonder problemen, bij de hoogste had ik beneden even in de remmen geknepen (natuurlijk zonder helemaal stil te gaan staan of te stoppen) zodat ik zeker genoeg vrije ruimte voor me had. Maar ja, die foto….

Hoe dan ook. Het was weer een heerlijke ochtend fietsen. Ik vond het wel grappig om op de kaart te zien hoe klein het gebied eigenlijk was waarop de route uitgezet is. Hoewel het wel een paar keer duidelijk was dat we dicht in de buurt kwamen van stukken die we eerder doorkruist hadden, voelde het niet alsof we op een dubbeltje aan het rijden waren. En dat is het mooie van een MTB-tocht.
Ik vraag me wel af hoe de NTFU bepaald of een tocht een ster krijgt of niet. Goed, je zou kunnen stellen dat de eerste helft van de tocht te gemakkelijk was en dat ze daarom geen ster krijgen. Of dat ze ook sportdrank bij de pauzeplek zouden moeten hebben. Maar voor het overige kan ik me niet voorstellen wat ze zouden moeten verbeteren. We zijn een groot aantal poortjes door gegaan tijdens de tocht (dat zijn ongetwijfeld de stukken waar hun website van aangeeft dat je daar normaal gesproken niet mag komen). Bij elk van die poortjes stond een lid van de club. Ik neem aan om er voor te zorgen dat er geen honden of zo naar binnen glipten of ander wild naar buiten. Bij kruisingen met voetpaden stonden bordjes om ons te wijzen op het mogelijk gevaar én er stonden bordjes voor de voetgangers om hen te wijzen op overstekende fietsers. En hoewel ik een hekel heb aan tochten die met linten uitgezet zijn (gebruik gewoon een pijl dan hoef ik niet te onthouden welke kleur voor links en welke voor rechts is), was de tocht gewoon goed uitgezet. Bij de pauzeplek was gezorgd voor een mecanicien (die ik gelukkig niet nodig had), er waren douches en de mogelijkheid om je fiets af te spuiten bij de start (ook daar heb ik geen gebruik van gemaakt, dat doe ik thuis altijd wel). Kortom, prima verzorgd.

Volgende week zondag ben ik waarschijnlijk in Stiphout.