Amstel Gold Race Toerversie – 250km

De data:

Totaal: 226,39 km totaal
Duur: 08:31:40
Gemiddeld: 26,5 km/uur (met autopause)
Maximaal: 64,2 km/uur
Gemiddelde trapfrequentie: 80 omwentelingen per minuut
Gemiddelde hartslag: nvt slagen per minuut
Weer: 3,0°C-18,0°C, droog, koude start, heerlijk in de zon, harde wind
Omstandigheden: Pittige, maar heerlijke tocht.
Gereden met: de Ridley Fenix Classic
Bekijk een uitgebreider overzicht op de Garmin website.

Soms is een toertocht mooi, zwaar, pittig. Soms is hij memorabel, dan vergeet je hem nooit meer. De Friese Elfsteden Rijwieltocht 2012 was er zo eentje. Dat was toen mijn langste tocht ooit. Diekirch-Valkenswaard in 2013 was ook memorabel. Dat was verder dan de Elfstedentocht en met heel wat meer hoogtemeters.
De Amstel Gold Race Toerversie 250km – editie 2014, was ook memorabel. Nog nooit eerder heb ik zo vroeg in het wegseizoen zo ver gefietst met zoveel hoogtemeters. Maar het was ook gewoon een heerlijke fietsdag vandaag. En dat is natuurlijk minstens zo zeer een voorwaarde mo een tocht memorabel te laten zijn.

De dag begon in ieder geval heel vroeg. Ik had mijn alarm om 4 uur gezet, zodat ik om 5 uur richting Koene kon rijden om hem en Edwin daar op te pikken. Maar om kwart over 3 was ik klaar wakker. Mijn hoofd maalde al over wat ik allemaal niet moest vergeten in te laden en (uiteraard?) of ik het alarm niet zo missen. Dus opgestaan, spullen bij elkaar gezocht en wat rustiger ontbijt gehad. Naar Maasbree, Koene en Edwin opgepikt en door naar Valkenburg waar Guido en Jan zich bij ons zouden voegen. Omdat wij boven aan de Cauberg mochten parkeren en de start beneden was, we ook onze fietsen even in orde moesten maken en het vreselijk koud was, ging starten om half 7 niet helemaal door. Het werd uiteindelijk 13 minuten over 7, zo begrijp ik uit de auto-status update op Facebook. Op dat moment fietste ik over de mat bij de start heen.

Het eerste stuk van de route is relatief vlak. Het tempo lag dan ook best hoog. Zeker omdat er regelmatig groepjes waren om bij aan te pikken. De eerste 55 kilometer gingen met 29,4 km/uur gemiddeld. En daar zaten dan toch gewoon de Geulhemmerberg, Maasberg, Adsteeg en de Lange Raarberg in.
Die eerste 55km maakten ook duidelijk dat het voor Edwin te hard ging vandaag. Hij besloot op de 150 km over te schakelen en op eigen houtje verder te gaan. Geen echt “samen uit, samen thuis” zo, maar betere op tijd programma aangepast.

De tweede post lag niet zo veel verder, na 30 km al weer. Het tempo lag, ook zonder Edwin, want de tocht werd stilaan wat pittiger.
Ik was, zeker aan het begin van de dag heel blij dat ik naast de beenstukken, armstukken en windstopper ook mijn dunne handschoenen mét dichte vingers aan had. Zeker na een stop of bij een afdaling was het koud.

Maar…het was droog en het bleef droog. En dat was voor mij een belangrijke voorwaarde om lekker van de afdalingen te kunnen genieten. Dat kon meestal ook, want op een paar moment na, hebben we voor het overgrote deel van de tocht geen last gehad van grote groepen. Daar in afdalen is namelijk minder prettig dan in een klein groepje. Dan ga je namelijk op eigen tempo naar beneden en heb je voldoende ruimte tot de persoon voor je om niet/nauwelijks te hoeven remmen als reactie op zijn/haar acties, die je meestal dan ook beter inschatten als het iemand is die je kent dan wanneer het mensen zijn die je niet kent.

Toen we boven aan de Camerich waren, was het zonnetje er inmiddels wél, al bracht hij ook stevige wind mee. En omdat het geen race is (ondanks de naam) was er niet veel discussie over het voorstel om even iets anders te eten dan Snelle Jelle en bananen. Dus streken we neer op het terras van Lodge 7 voor tomatensoep, broodjes kroket en (in mijn geval) een omelet.

Daarna verder, richting Drielandenpunt, die ging net als de andere beklimmingen eigenlijk best lekker. Jan was ook altijd rap boven, Guido en Koene kwamen dan enige tijd erna. Niet omdat ze drie keer dood gingen op zo’n klim zoals ik er veel heb zien doen, maar omdat hun klimsnelheid gisteren gewoon wat lager lag. Want ook ik heb bergop maar één snelheid. Sneller gaat niet, langzamer ook niet. Het is een kwestie van zoeken van het juiste verzet en een beentempo dat ik prettig vind. Daarbij heb ik vaak het allerkleinste verzet op staan en een hoog beentempo. Dat vind ik namelijk veel prettiger dan zwaar omhoog stoempen.

Och ja, het voordeel van eerder boven zijn is dat je dan nog even tijd hebt om een foto te maken. 🙂

Bij de 250 km route van de Amstel Gold Race zit het venijn hem in de staart. Dan zit je op ruim 170 km en dan weet je dat je nog de Kruisberg, de Eyserbosweg, de 2e keer de Fromberg, de Keutenberg en op het einde de Cauberg op moet. Vooral als je dan na 213 km de Keutenberg voor je ziet liggen. Ik had er eigenlijk even moeten stoppen voor een foto, want als je naar rechts kijkt, die pukkel ziet liggen met allemaal kleine wielrenners er op en voldoende volk langs de weg, dan slik je toch wel even.

Maar goed, ik wist dat ik die ook zou kunnen hebben en hoewel het natuurlijk pittiger was dan wanneer ik nog helemaal fris was geweest had er wel heel wat moeten gebeuren voordat ik daar afgestapt zou zijn met zo veel publiek langs de kant.
Na de Keutenberg toch nog een extra stop nodig. In de categorie “ik kan er beter grapjes over maken dan de anderen”: mijn darmen hadden het even zwaar, dus een stop bij een café waar het heel druk en gezellig was ingepland. Betekende wel dat ik een stuk gemakkelijker de Cauberg op ging. Ook hier, het ging niet zo snel als tijdens de clinic een paar weken geleden, maar ook hier gold: het was de laatste klim, het zat er bijna op, dus hup naar boven.

Door de ruime stops waren we pas net is na 6 uur binnen. Qua totaaltijd dus wat later dan oorspronkelijk gepland, een gemiddelde fietssnelheid van 26,5 km/uur klinkt eigenlijk ook veel langzamer dan het gevoelsmatig ging. Natuurlijk, door de verschillen in klimsnelheid was het regelmatig even op elkaar wachten, maar al met al was het gewoon een lekkere rit. Zoals gezegd, ik heb de nodige mensen tamelijk kapot zien zitten bij pauzeplekken, langs de kant, met heel veel moeite bergop zien fietsen. En dat was bij ons niet het geval. Kortom, lekkere rit.

De rondemissen waren al feest aan het vieren, dus geen foto met hen. Dan zelf maar een foto gemaakt van de Amstel Oldies die de 250 km volbracht hadden. Daarna ook gezocht naar een medaille. Die waren helaas op. Via twitter kwam het bericht dat die alsnog nagestuurd zouden worden.

Ook nog even langs in de tent bij Amstel Gold XP voor nog wat lekker pasta en fruit. Top!
Guido en Jan gingen met de fiets naar huis, ik leverde Koene en Edwin af in Maasbree (Edwin moest toen nog een stuk door) en legde het laatste stukje naar huis af. Ook hier, fijn om te merken dat ik nog fris genoeg was voor die anderhalf uur naar huis. Daar wachtte toen een lekker alcoholvrij witbiertje.

Amstel Gold Race App
Ik was van plan geweest om de speciale Amstel Gold Race App aan te laten staan tijdens de tocht. Maar omdat het de verwachting was dat dat té heftig voor de accu was van mijn iPhone. Daarom niet aangezet en het doorgeven van de doorkomstijden laten afhangen van het passeren van de verschillende meetpunten en de RFID chip in de startnummerkaart aan mijn stuur.

Dat werkte, zo begrijp ik met wat meer vertraging en natuurlijk in veel minder detail, maar het geeft wel een idee. Wel een beetje apart, want als ik nu op de website van Amstel Gold Race kijk, dan staan daar de tijden niet meer (in tegenstelling blijkbaar tot andere jaren) vanwege de nieuwe afspraken met gemeenten in Zuid Limburg hierover.

Auto-updates Facebook
Tijdens de Amstel Gold Race heb ik voor het eerste gebruik gemaakt van de optie dat Amstel Gold Race automatisch updates zou plaatsen op Facebook. Ik had zelf de koppeling tussen Facebook en Twitter (tijdelijk) tot stand gebracht zodat ook die berichten op Twitter terecht zouden komen. Nou ben ik zeker niet ontevreden over de werking ervan, maar voor 2015 zouden er een paar dingen anders mogen.

Allereerst: er is een poging gedaan om de updates ‘ludiek’ te maken. Leuk, maar als de teksten voor alle deelnemers hetzelfde zijn, dan kun je beter ‘zakelijke’ updates plaatsen. Teksten als “Wens me succes, voor iedere like ga ik harder fietsen.” zijn natuurlijk wel grappig, al wist ik niet de ik die toezegging gedaan had. En of een klim pijn gedaan heeft of niet, dat weet die software natuurlijk niet. Dus dan is het ook niet handig om dat te plaatsen.
Mooi was wel dat op deze manier de doorkomsttijden bij de verschillende beklimmingen snel en nauwkeurig online kwamen.
En de finish-foto’s stonden al eerder op mijn tijdlijn dan dat ik zelf thuis was. Top!
Één ding had ik niet verwacht/geen rekening mee gehouden: de updates werden allemaal al reacties op het eerste bericht geplaatst. Het voordeel daarvan is dat je tijdlijn niet helemaal vol loopt met updates. Handig dus. Maar voor de koppeling met Twitter is dat dan weer onhandig, want alleen de eerste post werd zo geplaatst. Dus wellicht voor volgende keer ook een losse Twitter-koppeling aanbieden.

En 2015?
Eigenlijk heb ik van de Elfstedentocht geleerd dat een heel mooie tocht een jaar later herhalen niet verstandig is. De kans dat het dan weer zo mooi wordt is heel klein. En er zijn nog zó veel uitdagingen dat dat eigenlijk ook niet hoeft.

En volgende week?
Volgende week ben ik in Madison, Wisconsin voor Unleash 2014. Ik kom aan op zaterdag en ben van plan op zondag een racefiets te huren en een flinke tocht te maken. Een week later, 3 mei kan ik de jetlag er uit fietsen tijdens de Klimclinic en op Hemelvaart ben ik weer in het zuiden voor de Klimclassic. Kortom, voldoende hoogtemeters nog op het programma de komende maand. 🙂

Nu tijd voor een paaseitje (eiwitten en zo) 😉